U doba kada su srpske zemlje bile poprište dinamičnih političkih i društvenih promena, Kralj Dragutin Nemanjić jestajao kao jedna od najznačajnijih ličnosti svog vremena. Sin kralja Stefana Uroša I i naslednik dinastije Nemanjića, Dragutin je vladao u periodu kada je srednjovekovna Srbija bila na putu ka usponu, ali i suočena sa brojnim izazovima. Njegova vladavina, koja je trajala od 1276. do 1282. godine, obeležena je i uspesima i dramatičnim preokretima.
Dragutin je na presto došao nakon što je zbacio svog oca, kralja Uroša I, u državnom udaru koji je izazvao podele u srpskom plemstvu. Iako je ovaj čin ostao kontroverzan, Dragutin je ubrzo pokazao da je sposoban vladar. Njegova spoljna politika bila je orijentisana ka učvršćivanju odnosa sa susedima, posebno sa Ugarskom, čiji je uticaj u tom periodu bio značajan. Čak je i oženio ugarsku princezu Katalinu, čime je učvrstio savez sa severnim susedom.
Međutim, Dragutinova vladavina nije bila bez teškoća. Nakon pada sa konja i teške povrede, morao je da se povuče sa prestola u korist svog mlađeg brata, Stefana Milutina. Ipak, Dragutin nije potpuno napustio političku scenu. Umnogome je doprineo širenju srpskog uticaja na severu, gde je osnovao Sremsku kraljevinu, koja je postala važno uporište srpske državnosti.
Kralj Dragutin je takođe bio poznat i po svojoj vezi sa crkvom. Podržavao je manastire i crkvene ustanove, a prema nekim izvorima, pod njegovom vlašću je došlo do oživljavanja duhovnog života u srpskim zemljama. Njegova zaostavština ostaje vidljiva i u kulturnom i istorijskom nasleđu Srbije.
Dragutinov život i vladavina predstavljaju složenu mozaiku moći, verovanja i političkih strategija. Bio je vladar koji je morao da balansira između porodičnih sukoba, spoljnih pretnji i unutrašnjih izazova. Njegova istorijska uloga ostaje predmet interesovanja i debata, a njegovo ime i dalje simbolizuje jednu od najvažnijih epoha u srpskoj srednjovekovnoj istoriji.
