Vuk Branković je učestvovao u boju na Kosovu protiv Osmanlija 28. juna 1389. godine, koji je vođen u njegovoj oblasti i u njemu je komandovao desnim krilom srpske vojske. Posle bitke, u kojoj je poginuo knez Lazar, a njegovi naslednici priznali vrhovnu vlast sultana Bajazita (1389—1402), Vuk Branković je pokušao da se odupre Osmanlijama i očuva nezavisnost svoje oblasti.
U to doba, njegova moć dostiže vrhunac, on se, kao pre njega Lazar, potpisuje kao gospodar Srba i Podunavlja, ali već početkom 1392. godine, gubi Skoplje i krajem te godine postaje osmanski vazal. Međutim, tokom narednih godina, on nije izvršavao svoje vazalne obaveze prema sultanu i pokušao je da nastavi borbu, da bi tokom 1396. godine veći deo njegove države bio zauzet, uključujući i Prištinu.
Posle propasti krstaškog pohoda u bici kod Nikopolja 25. septembra 1396. godine, Osmanlije zauzimaju ostatke njegove države, a Vuka odvode u zarobljeništvo. Najveći deo njegovih poseda pripao je knezu Stefanu Lazareviću (knez 1389—1402, despot 1402—1427), strateški bitna mesta zadržale su Osmanlije, a mala oblast sa sedištem u Vučitrnu je ostavljena njegovoj supruzi Mari i sinovima Grguru, Đurđu i Lazaru.
Preminuo je 6. novembra 1397. godine u osmanskom zarobljeništvu, a sahranjen je najverovatnije u svetogorskom u manastiru Svetog Pavla, ili u Hilandaru.
Manastir Svetog Pavla je svetogorski manastir, po značaju na 14. mestu na Svetoj gori Atos. Nalazi se na zapadnoj strani Atonskog poluostrva. Osnovao ga je u 10. veku Sveti Pavle Ksiropotamski, sin imperatora Mihajla I Rangabe.
Kada je manastir postradao, ostale su samo ruševine. Te razvaline otkupila su od manastira Ksiropotama dva srpska vlastelina iz Kostura (grad u današnjoj severnoj Grčkoj). Bili su to velikoshimnik Gerasim Radonja (stariji brat Vuka Brankovića) i Antonije Bagaš, koji se takođe posle zamonašio. Oni su uz pomoć braće Vuka i Grgura Brankovića temeljno obnovili manastir Svetog Pavla. Po jednoj verziji događaja, pogrebeno telo Vuka Brankovića je velikoshimnik Gerasim preneo na Svetu goru, i pohranio u njegovoj zadužbini, tom manastiru.
Nikola Radonja Branković (u monaštvu Roman i Gerasim; umro 3. decembra 1399) je bio srpski plemić, svetogorski monah i najstariji sin sevastokratora Branka Mladenovića, koji je upravljao Ohridom u doba cara Dušana (kralj 1331—1346, car 1346—1355).
