Deo nemačkih oružanih snaga Bundesvera uskoro bi trebalo da bude raspoređen duž istočnog krila NATO-a u Litvaniji.
Oko 5.000 nemačkih vojnika biće smešteno u kompleksu kasarni na poligonu za vojnu obuku u Rudninkaiju, južno od Vilnjusa. Planirano je da ova jedinica u potpunosti postane operativna do 2027. godine. Ovo je inače prvi put da će vojnici iz ove zemlje biti u stalnoj stranoj misiji od Drugog svetskog rata.
Još jedna istorijska odluka donesena je u martu ove godine, kada je nemački parlament Bundestag izglasao izmenu Ustava, odnosno ukinuo dužničke kočnice, a što je bio uvod u osnivanje fonda koji će na raspolaganju imati čak 500 milijardi evra, iz kojeg će, kako je pojašnjeno, uglavnom biti finansirana vojna infrastruktura i modernizovanje nemačke vojske.
Poslednji put kada je Nemačka napravila ovakav korak i kada je primat data vojnoj industriji, bilo je 1933. godine.
Ove dve stvari, kao i sve učestaliji i glasniji predlozi da ponovo uvede obavezni vojni rok zabrinuli su mnoge, pogotovo bolje poznavaoce istorije i one koji i danas u jogurt duvaju. Pitaju se u kojem to pravcu ide ova država, jer sve neodoljivo, poput kopi-pejsta, podseća na period iz tridesetih godina prošlog veka, koji znamo kako je na kraju završio. Ukazuju na to da na ovaj način osamdeset godina nakon kapitulacije Hitlerovog Vermahta nemački militarizam skida i poslednje okove koji su mu stavljeni zbog njegovih ratnih zločina. Smatraju i da je jedina svrha ovog gigantskog paketa kupovine oružja, ali i jačanja vojske da se Nemačka ponovo pretvori u veliku i respektabilnu vojnu silu, najjaču u Evropi, od koje bi strahovali, a koja bi ponovo mogla da dominira Starim kontinentom i suprotstavi se drugim globalnim velikim silama.
Istorija
Da bi bili shvaćeni svi današnji procesi, ali i strahovi, treba se vratiti u istoriju. Pre stotinu godina nemačka vojska je po mnogo čemu bila slična današnjem Bundesveru. Oružane snage Vajmarske republike bile su malobrojne, imale su radikalno smanjenu materijalno-tehničku bazu, regrutovane su na dobrovoljnoj bazi i, uprkos svemu tome, predstavljale su skup teret za Berlin. Versajski ugovor je tada ograničio nemačke vojne ambicije, dok je Francuskoj i Velikoj Britaniji garantovao zaštitu od nemačkog revanšizma.
Kontrolori Antante su pomno pratili težak proces razgradnje zaostavštine Kajzerove ratne mašinerije i odmah su odgovarali na pokušaje nemačkih političara i oficira da zaobiđu stroga uputstva pobednika. Međutim, svi ovi napori nisu mogli da spreče brzu militarizaciju ove države posle 1933. godine, a posebno 1935, a što je bio uvod u Drugi svetski rat i megalomanski projekat Adolfa Hitlera, koji je nameravao da uz pomoć Italije, Japana i drugih kvislinških država, zagospodari svetom. Nije mu uspelo. Nemačka je nakon toga podeljena.
Ograničenja
Trebalo je da prođe 45 godina da dođe do ujedinjenja istočne i zapadne Nemačke 1990. godine i rušenja Berlinskog zida. Tada su uvedena razna ograničenje vojnog razvoja, ali su uglavnom bila formalna, poput zabrane razvoja oružja za masovno uništenje. Kada je NATO osnovan 1949. godine njegova misija je bila da drži SSSR podalje od Evrope, zadrži američko prisustvo i obuzda Nemačku, kako je to rekao prvi generalni sekretar ovog vojnog saveza britanski lord Hejstings Ismej.
U početku posleratna Savezna Republika Nemačka nije imala sopstvene oružane snage i primljena je u NATO tek šest godina kasnije, sa početkom eskalacije hladnog rata protiv Sovjetskog Saveza. Iako je snaga Bundesvera ubrzo postala relativno visoka, sa oko 500.000 vojnih obveznika, on je prvenstveno korišćen za teritorijalnu odbranu i nikada nije bio u aktivnim borbama. Nakon ulaska Poljske i Češke u NATO pitanje teritorijalne odbrane Nemačke skinuto je sa dnevnog reda. Za Berlin je vojska tada postala skoro kao kofer bez ručke. U najboljem slučaju Bundesver se smatrao skupim statusnim instrumentom.
Skidanje okova
Onda su došle devedesete. Logističko i operativno učešće Nemačke u nasilnom raspadu Jugoslavije, a onda i vojno u NATO akciji bombardovanja, bilo je samo uvod, odnosno okidač, za sve što se danas dešava u ovoj državi. Ovo je bila njihova dobra prilika da skinu deo višedecenijskih okova, koji su im stavljeni zbog straha da bi Nemačka mogla ponovo da krene nekom od stranputica.
Sve to je pratilo ozbiljno preoblikovanje političke scene. Ako se tokom godina formiranja partija javno držala principa pacifizma, razoružanja i protivila se razmještanju nuklearnog potencijala SAD u Nemačkoj, ova država je sredinom devedesetih doživela veliku transformaciju.
Jedna od ključnih ličnosti koja je u to vreme uticala na prelazak Zelenih sa pacifizma na prozapadnu i globalističku poziciju, koju danas propagira Analena Berbok, bio je bivši nemački ministar spoljnih poslova Joška Fišer. Njegova militaristička retorika nije nestala nakon njegovog odlaska.
Sada se očigledno koristi rat u Ukrajini i rusofobija da bi se Njemačka ponovo naoružala. A oružje znači i globalnu moć. Komentarišući ovo novo ludilo poznati ekonomista Džefri Saks istakao je da bi oni koji upozoravaju na neku navodnu rusku invaziju na zapadnu Evropu trebalo da se obrate psihijatru. Ovo, međutim nije mnogo zbunilo, ali ni uzbudilo, one koji donose odluke i stoje iza moćnih mašina za širenje straha te se samo nastavilo sa širenjem histerije u političkom diskursu, koja rađa sve bizarnije i opasnije odluke.
Mitski neprijatelj
Pojedini analitičari ukazuju na to da ova ratoborna retorika, koja nije zahvatila samo Njemačku, već i dobar dio ostalih evropskih država, predstavlja i pokušaj da se opravdaju unutrašnji problemi. Za to im je potreban nekakav spoljni i imaginarni, mitski neprijatelj, koji je iskorišćen za uklanjanje „kočnice duga“.
Antidemokratske metode kojima je paket od 500 milijardi evra proguran kroz Bundestag već pokazuju da su za sprovođenje ovog programa prenaoružavanja velikih razmjera potrebne diktatorske metode. Posljednjih mjeseci njemački mediji sprovode opasnu propagandnu kampanju, usmjerenu ne samo protiv Rusije, već i protiv duboko ukorijenjenih antiratnih osjećanja njemačke radničke klase.
Iza nje stoje određeni ekonomski i geopolitički interesi. Njemački predsjednik poručio je da težina njegove zemlje u globalnoj ekonomiji zahtijeva da ona ima vojnu moć potrebnu da obezbijedi svoje šire geopolitičke interese.
U koalicionom sporazumu Mercovih konzervativaca i socijaldemokrata piše da Njemačka nije bila u većoj opasnosti još od hladnog rata, a tu opasnost nalazi na ruskoj adresi. General Karsten Brojer je poručio da je odnos između Njemačke i Rusije trenutno u sivoj zoni i da njemačko društvo i vojska moraju da razviju otpornost zbog porasta ugroženosti od ruske agresije. Na pitanje šta buduća njemačka vlada može da uradi da bi pripremila zemlju za moguću rusku agresiju, Brojer kaže da njemačka vojska mora da se poveća. U ovom širenju rusofobije priključila se i obavještajna služba BND, upozoravajući na mogućnost rata, do kojeg bi, kako smatraju, moglo doći za četiri godine.
Širenje straha
Nije stalo na tome. Njemačko Ministarstvo unutrašnjih poslova preporučilo je građanima da pripreme zalihe osnovnih potrepština, kao i da se školska djeca pripreme za slučaj rata, pošto je, kako navode, ruski napad na teritoriju NATO realan scenario te da se građani moraju snabdjeti hranom, vodom i drugim osnovnim potrepštinama za period od najmanje tri dana. Sve ovo počinje da daje „rezultate“. Istraživanje njemačkog instituta otkrilo je da čak 54 odsto anketiranih građana strahuje od širenja rata izvan granica Ukrajine.
Časopis „Špigl“ otišao je korak dalje. U tekstu iza kojeg je stalo sedam autora istaknuto je da se na horizontu pojavljuju obrisi evropeizovanog NATO-a u kojem Vašington igra malu ili nikakvu ulogu. Nova, fleksibilna alijansa, kako je navedeno, mogla bi da se proteže od Turske do Kanade, uz eventualno oslanjanje na vojno prekaljenu Ukrajinu.
Ovo mišljenje dijeli i Njemačko društvo za spoljnu politiku (DGAP), koje navodi da Transatlantski savez kakav poznajemo više ne postoji. Ova organizacija je objavila više desetina članaka u kojima se poziva na ubrzano ponovno naoružavanje i agresivniju njemačku spoljnu politiku.
Prema ocjenama pojedinih analitičara DGAP predstavlja autentični glas novog njemačkog imperijalizma. Društvo su 1955. osnovale vodeće ličnosti u politici i biznisu, uključujući Hermana Absa i Roberta Pferdemengesa, koji su bili vodeći bankari pod nacistima.
Zdrav razum
Ako budu analizirane izjave njemačkih zvaničnika, postaje jasno koji su krajnji ciljevi gigantskog prenaoružavanja. Kao i u 20. vijeku ova nekada moćna država ponovo sa zavišću gleda na prostore zapadnog Balkana, crnomorski region, Kavkaz, Bliski istok, centralnu Aziju i ogromne teritorije Rusije.
Njemačka je nekada svoju moć, konkurentnost i položaj u svijetu gradila na jeftinim ruskim energentima. Nakon rata u Ukrajini to više nisu u mogućnosti. Nekada vodeća evropska ekonomija pala je na koljena. Sada svoju moć, kako stvari stoje, žele povratiti kroz jačanje vojne industrije i militarizaciju zemlje.
Međutim, militarizacija, oslanjanje na konfrontaciju i ignorisanje diplomatije mogli bi pretvoriti ovu zemlju, ali i Evropsku uniju, u taoca imaginarnih strahova. Može se samo nadati da će zdrav razum prevladati prije nego što bude prekasno. Istorija uči da trka u naoružanju nikada ne vodi miru. Posljednja dva puta kada je Njemačka kretala ovim putem završavala su svjetskim ratom.
Pisac i medijski stručnjak Markus Klekner upozorio je da namjerno huškanje Njemačke na rat sa Rusijom dovodi do rizika da se sve pretvori u nuklearnu katastrofu. Prema njegovim riječima, iako sukob u Ukrajini traje više od tri godine, značajan dio njemačkih medija, za razliku od njihovih kolega u drugim zemljama, još ne može da se natjera da ga nazove kako jeste: proksi rat.
Nuklearno oružje
Nemačka ne sme posedovati vlastito nuklearno oružje. To je propisano „Ugovorom dva plus četiri“ o ponovnom ujedinjenju istočne i zapadne Nemačke 1990. godine. Potpisnice ovog ugovora bile su dve nemačke države i sile pobednice u Drugom svetskom ratu, SAD, Sovjetski Savez, Francuska i Velika Britanija.
