Smešten u predvorju Svete Gore, na istočnim padinama planine Kakavos, metoh Kakovo predstavlja ne samo fizičko već i duhovno proširenje manastira Hilandara. Ovo veliko imanje, prostrano 1650 hektara, pretežno pod šumom, najznačajniji je posed hilandarskog manastira van granica Svete Gore i, za razliku od samog Hilandara, dostupan je i ženama.
Kakovo se prvi put pominje u turskim dokumentima početkom 16. veka, ali se manastirski uticaj na ovim prostorima oseća mnogo ranije, još u vreme srpskih srednjovekovnih vladara. Tokom vekova, posedi Hilandara na Halkidikiju su se menjali: rasli kupovinom, ali se i smanjivali zbog zauzimanja, raseljavanja i kasnije eksproprijacije. Ono što je ostalo do danas – planinski venci, maslinjaci, vinogradi i pašnjaci – svedoči o istrajnosti i duhovnoj snazi hilandarskih monaha.
Na mestu gde su nekada bile manastirske vodenice, po kojima je metoh i dobio ime, 1959. godine arhimandrit Nikanor pokrenuo je izgradnju crkve posvećene Bogorodici Živonosnom Istočniku. Slava metoha se i danas obeležava na Istočni Petak, prvi petak po Vaskrsu, uz molitvu, pesmu i sabranje vernika. Crkva je skromnih dimenzija, ali ukrašena bogatim živopisom i duhom Svete Gore. Oltar krasi freska ktitora, oca Nikanora, koji u rukama drži maketu kakovske crkve, dok je celokupni živopis oslikao akademski slikar D. Jašović 1982. godine.
Posebno mesto u umetničkoj predstavi zauzima scena na spoljašnjem zidu crkve. Tu se prikazuje loza Svetog Simeona koja izrasta iz manastira Hilandara, grana se preko vrata i spaja sa metohom Kakovo. Između listova loze vide se dečje glave – simbol dece rođene molitvama i zastupništvom Svetog Simeona. Prema predanju, ovaj motiv je nastao u znak zahvalnosti jednog dobrotvora iz 16. veka koji je, čudom dobivši porod, darovao metohu deo svog imanja.
Kakovo je tokom poslednjih decenija obnovljeno i ojačano. Nakon velikog požara koji je 2004. godine pogodio Hilandar, upravo u Kakovu je izgrađena savremena pilana i stolarska radionica. U njoj se proizvode građa, stolarija i nameštaj neophodni za obnovu manastira. Monasi i radnici zajedno, u duhu molitve i rada, grade ono što vekovima svedoči veru, strpljenje i ljubav.
U sklopu imanja nalazi se i veštačko jezero, u kojem se gaji šaranska riba za potrebe manastirske trpeze. Prostor krasi i krstionica, zidana palionica za sveće, kao i brojne staze koje vode kroz šumu kestena – do mesta tišine i duhovnog smirenja.
Kakovo danas nije samo deo manastirskog sistema, već i živa duhovna i misionarska zajednica. Njegova blizina Svetoj Gori, ali i pristupačnost, čine ga mostom između monaške strogosti i mirskog sveta. Mesto je to gde priroda i molitva idu ruku pod ruku, gde se prošlost i sadašnjost dodiruju, a gostoprimstvo postaje svedočanstvo o svetogorskom duhu izvan Atosa.
