Borisav Stanković rođen je na današnji dan, 31. marta 1876. godine u Vranju. Bio je srpski pripovedač, romansijer, dramatičar i jedan od najznačajnijih pisaca srpskog realizma. Njegov otac Stojan je po zanimanju bio obućar, a majka Vaska ćerka bogatog vranjanskog trgovca Riste Grka. Imao je mlađeg brata Timotija koji je umro u drugoj godini.
Otac mu umire 1881. godine, a majka dve godine kasnije, tako da se od tada o njemu starala Zlata, njegova baba po ocu. Baba Zlata je poticala iz stare ugledne, ali osiromašene vranjanske porodice i često mu je pričala o nekadašnjoj slavi čorbadžija. Kroz njene priče upoznao je i zavoleo staro Vranje. Zato se odlučio na pisanje o motivima života iz takvog Vranja.
Borisav Stanković je u književnost uveo temperamentne, nesvakidašnje i originalne ženske likove – Koštana, Sofka, Anica, Nuška. Prikazao je žensku intimu, što je do tada bila tabu tema. Žene su posmatrane kao supruge i majke koje obavljaju svakodnevne dužnosti. Stanković ne vidi ženu kao takvu, nego dočarava njenu lepotu, prikazuje njenu čežnju i osetljivu čulnost. Pronašao je mesto za takvo viđenje žene u umetničkoj prozi i progovorio o ženinim unutrašnjim nemirima i strastima.
Dučić o Stankoviću
A ovako je o njegovom delu pisao još jedan velikan, Jovan Dučić:
Književno delo Borisava Stankovića, to jedna velika trubadurska knjiga. To je pre svega delo jednog istinskog pesnika ljubavi i viteza srca. Niko se u njegovim pričama o starom Vranju ne povodi ni za čim drugim nego za ludilom srca i obešću krvi.
Njegove su priče samo balade o čežnji za ženom, čežnji od koje propada svet, i za koju nema leka. Sve što postoji na zemlji, stoji u službi ljubavi čoveka za ženu, i to samo mladog čoveka za mladu ženu; i za njih dvoje zaljubljenih služi ono što je u prirodi i lepo i strašno, i ono što je u samom čoveku i dobro i zlo. Tako su čovek i žena, prema Stankoviću, i danas, kao sutradan posle haosa, jedini stanovnici u vrtu božjem, sa njihovom praiskonskom ljubavi, i sa praiskonskim iskušenjem.
Zato pravi i jedini život za ovog pisca, to je samo mladost i večno obnavljanje ljubavi i za ljubav. A pošto je tako ljubav povod i razlog svega opstanka, čovek i žena su i jedini problemi svemira: i to kroz ljubav, koja je jedina njihova sudbina i misija.
