U vreme kada je srpska vojska dobila sablju M1895 neki od naših komšija nisu postojali još ni kao nacionalna ideja. Pomenuta vojna sablja i danas krasi srpske oficire koji se vode motom „ne vadi me bez ponosa – ne vraćaj me bez časti“.
Priča o srpskoj sablji počela je 1895. kada je Srbija za potrebe svoje konjice kupila 3.000 sablji u Nemačkoj. Sablja je imala blago nakrivljeno sečivo i korpu – štitnik za ruku na kojem se nalazio orao sa srpskim grbom. Štitom i ocilima.
Te sablje služile su do povlačenja na Krf, na koji je stiglo oko 700 komada. Ostale su izgubljene na ratištima Prvog i Drugog balkanskog rata, početkom Prvog svetskog rata.
Stara sablja za novu državu
Nakon pobede i ujedinjenja u Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca, nova država je svoje oficire opremila sabljama M1920. To je pojednostavljena srpska sablja, koja je imala čisto statusnu funkciju. Svaki oficir je morao da ima sablju. Sablja SHS, a potom i Kraljevine Jugoslavije, imala je korpu na kojoj se nalazio znak nove države – orao na čijim grudima su prikazani grbovi Srbije, Hrvatske i Slovenije. Zbog izdaje Hrvata i neslavnog držanja još nekih jugoslovenskih naroda, Kraljevina Jugoslavija je nestala u aprilskom ratu.
Sablje u Drugom svetskom ratu generalno nisu korišćene. Partizani i Jugoslovenska armija su prvih godina imali konjicu, ali je ona sa pojavom atomskog oružja izgubila svaki smisao. U Socijalističkoj Federativnoj Republici Jugoslaviji sablja je bila viđana samo u počasnim strojevima garde. Da upotpune idolopoklonstvo kultu Tita.
Ponovo u rukama srpskih oficira
Nakon raspada socijalističke Jugoslavije i formiranja Savezne Republike Jugoslavije sablja se ponovo vraća u srpsku vojničku tradiciju. Novu sablju koju proizvodi zemunska IMPA dobijali su najbolji oficiri. Ta tradicija je preneta i u Vojsku Srbije koja ponovo ima svoju – originalnu srpsku sablju. Sa srpskim grbom na korpi. Tako je posle nešto više od jednog veka srpski oficir ponovo dobio statusni simbol koji mu i pripada.
