Možda i najfascinantniji objekat istorije Srba je Petrova crkva iz Rasa. To je najstarija građevina u ovom delu Evrope koja nikada nije rušena.
To je građevina koja se nalazi pod krovom više od hiljadu godina, neprekidno od nekog 8. veka, što je zaista retkost jer su sve naše istorijske građevine paljene, rušene i razarane po nekoliko puta, pa zatim obnavljane.
Ne postoji ovakva građevina koja je uvek bila pod krovom ni u Mađarskoj, ni u Češkoj, niti u Poljskoj itd. Sama ova crkva nalazi se na ušću rečice Deževe u reku Rašku, na uzvišenju kod drevnog prestonog grada Rasa.
Čak i u doba Nemanjića, svi su ovu crkvu smatrali jako starom. I zato je o njenoj najranijoj prošlosti teško govoriti pošto se prepliću crkvena predanja, legende i istorijske činjenice.
Apostol Pavle u svojoj poslanici Rimljanima kaže da je propovedajući Hrišćanstvo stigao čak do Ilirika (Rim. 15, 19), što je teritorija kojoj pripada veći deo današnje Srbije. Postoje predanja koja govore da je čak apostol Pavle dolazio na ovo mesto ili možda njegov učenik apostol Tit, ali, na žalost, ne postoji način da to dokažemo.
Prilikom arheoloških iskopavanja, na dubini od 2 metra pronađen je kneževski timulus iz 5. veka p.n.e. koji je sadržao grčke vaze, srebrno posuđe i zlatan nakit.
Širenjem Hrišćanstva, tu je nastao ranohrišćanski hram i kasnije srednjovekovna crkva. Znamo da ovakav izgled, ova Crkva ima najkasnije sa početka 9. veka.
Ono što je zanimljivo, ova Crkva u svojoj unutrašnjosti ima istu ornamentiku i iste šare kao još jedan fascinantan predmet istorije Srba, Višeslavova krstionica iz 8. veka.
Ova Crkva je velika retkost, jer u čitavoj Evropi postoji jako mali broj objekata sačuvanih iz tog najranijeg srednjeg veka 8. i 9. veka.
Još od najranijih dana, ova crkva je bila centar crkvenog života srpskog naroda! Tu se nalazilo sedište Raške eparhije i pre osamostaljivanja SPC 1219. godine. I arhiepiskop srpski Sveti Sava je upravo na tom mestu stvorio svoju Rašku eparhiju SPC.
Iz ove Crkve i grada Destinika (koji se nalazio negde oko današnje Sjenice u Raškoj) Srbijom je vladao i srpski knez Časlav Klonimirović (927–960).
U staroj krstionici, koja se nalazi u ovoj Crkvi, kao dete kršten je i Sveti Sava, zajedno sa braćom Stefanom i Vukanom.
Baš ovde je 1196. godine i rođeni podgoričanin srpski veliki župan Sveti Simeon Nemanja abdicirao u korist svog sina Stefana Prvovenčanog otišavši u Studenicu, u kojoj je primio monaški postrig.
Ovde je porazio i jeres tj. političke protivnike koji su se pojavili u njegovoj Srbiji (koju neki pogrešno nazivaju „Bogumilima“ iako ne postoji nijedan natpis, nijedan pisani izvor i nijedan arheološki predmet koji tu pominje nekakve „Bogumile“). Stefan Nemanja je kaznio vođe te političke pobune tj. jeresi tako što je fizički kaznio samo jednog njenog poglavara, a ostale pristalice je proterao iz Srbije ako nisu hteli da mu izjave lojalnost. Tu nije bilo nikakvih ubistava ili, ne daj Bože, „genocida“ o kom danas govore zlonamernici i srpski neprijatelji, već sve više liči na nekakav politički sukob. Jedini izvor o tom sukobu je „Žitije Svetog Simeona“ Stefana Prvovenčanog koji pominje jedino „jeres“ dok se reč „bogumili“ ni jednom rečju ne pominje.
Nakon turske najezde Crkva se pominje u nekoliko izvora, a kasnije je stradala 1690. godine ali je opet opstala pod krovom. Obnavlja je patrijarh srpski Arsenije IV Jovanović Šakabenta 1728. godine.
