U Čačku, u 74. godini života, 27. aprila 1929. godine, preminuo je srpski oficir i vojvoda Stepa Stepanović. U srpsko-turske ratove (1876-1878) ušao je kao pitomac artiljerijske škole, a izašao u činu potporučnika. Svoju punu vojnu afirmaciju doživljava u Balkanskim ratovima, kada je komandovao Drugom armijom. U Prvom svjetskom ratu se proslavio pobjedom na Ceru – prvom savezničkom pobjedom u ratu, zbog čega je 20. avgusta 1914. dobio čin vojvode. Sledeći podvig Stepine Druge armije zabilježen je prilikom proboja Solunskog fronta. Ove dvije operacije su mu skovale oreol jednog od najvećih vojskovođa Prvog svjetskog rata. Poslijeratne godine provodio je mahom u Čačku. Svojevoljno izolovan od velikih događanja, narušenog zdravlja, još 1924. godine je sebi počeo da gradi grobnicu. Živio je skromnim životom, ne odavajući utisak vojvode, pa je bio omiljen u narodu. To jutro kada je preminuo, vojvoda Stepa je ležao na postelji i skupivši poslednje atome snage izustio je svoje zadnje riječi: „Polazite napred“.
U Petrogradu, 27. aprila 1893. godine, rođen je Pavle Karađorđević, jedini sin kneza Arsena Karađorđevića – rođenog brata kralja Petra I Karađorđevića. Bio je široko obrazovan čovjek i veliki zaljubljenik u umjetnost. Do ubistva kralja Aleksandra I Karađorđevića u Marselju, 9. oktobra 1934. godine, knez Pavle se nije isticao u političkom životu. Njegova politička karijera kreće sa pozicije namjesnika maloljetnog kraljevića Petra II Karađorđevića, Aleksandrovog sina. Knez Pavle je, u suštini, zagovarao otklon od Francuske i Velike Britanije, pokušavajući da pronađe rješenje za srpski narod i Jugoslaviju u turbulentnom, predratnom istorijskom trenutku. Nakon puča i ukidanja Trojnog pakta, knez Pavle je, tokom Drugog svjetskog rata, bio zatočen u Keniji. Poslije rata je živio u Franucskoj do svoje smrti 1976. Sa suprugom Olgom izrodio je troje djece: Aleksandra, Nikolu i Jelisavetu.
Na današnji dan, 27. aprila 1999. godine, NATO avijacija je ispalila desetine projektila na Surdulicu, čime je usmrtila 20 civila, među kojima i 12 djece. U napadu je ranjeno stotinjak civila, dok je srušeno preko 500 kuća. Ostaće upamćena pogibija šestočlane porodice Milić i njihovih devetoro komšija koji su se, u trenutku bombardovanja, nalazili u podrumu kuće, nadajući se spasu od bombardovanja.
