Srpska istorija pamti brojne hrabre vojnike, a među njima se ističe Momčilo Gavrić, koji je ušao u istoriju kao najmlađi vojnik Prvog svetskog rata. Rođen 1906. godine u selu Trbušnica kod Loznice, njegov život obeležen je tragičnim događajima, velikim borbama i neizmernom hrabrošću.
U avgustu 1914. godine, austrougarska 42. divizija, poznata kao „vražija“, izvršila je barbarski napad na porodični dom Gavrićevih. Vešanjem su ubili Momčilove roditelje, babu, tri sestre i četvoro braće, dok je njihova kuća gorela. Život jednog mališana se spasa slučajno – Momčila je njegov otac poslao kod ujaka na zapregu.
Ostavši bez porodice i doma, osmogodišnji Momčilo je krenuo u potragu za srpskom vojskom. Slučaj je odveo mladog Gavrića do 6. artiljerijskog puka Drinske divizije, kojim je komandovao major Stevan Tucović. Naređenjem komandanta, Momčilo je tri puta opalio iz topa ka austrougarskim snagama, osvetivši svoju porodicu.
Čuvena po zlu 42. austrougarska divizija, postala počasno poznata kao „vražija“, počinila je zverstva u Srbiji, što je narod izrazio kazivanjem: „Nije strašan Švaba nego onaj što priča naški.“ Većina oficira ove divizije pristupila je službi u novoosnovanoj Nezavisnoj Državi Hrvatskoj.
Posle Cerske bitke, Momčilo Gavrić je unapređen u čin kaplara i učestvovao je u teškim borbama, uključujući i kroz Albaniju. Nakon povlačenja, borbe na Kajmakčalanu i u borbama pod komandom vojvode Živojina Mišića, Momčilo je izrastao u junaštvu i postao čuven.
Posle rata, Gavrić je otputovao u Englesku na školovanje, gde je stekao različite veštine i obrazovanje. Povrativši se, on je nastavio sa radom, ali istorijske nepravde nisu ga obišle. Hapšenja, pritisci i sukobi sa vlastima bili su delovanje i posle Drugog svetskog rata.
Dva puta hapšen tokom Drugog svetskog rata, sudbina Gavrića je bila snažno obeležena. U logoru na Banjici proveo je dva i po meseca. Nakon rata, Ozna ga je opet hapsila 1947. godine, kada je odbio da daje pomoć za „bratski albanski narod“, ističući da je osetio tu „bratsku“ ponudu 1915. godine, kada su ga ubijali. Za ovu izjavu osuđen je na 18 meseci zatvora, a kaznu je izdržao do kraja.
Ove neverovatne pripovesti o hapšenjima i kaznama naterale su Gavrića da se zapita za kakvu državu se borio. Zašto je čovek koji je rizikovao svoj život za slobodu i boravio na frontovima bio podložan takvim nepravdama i zaboravu?
Sudbina Momčila Gavrića služi kao napomena da je važno ne samo sećati se heroja u momentima slave, već i uvažavati ih tokom celog njihovog života, ističući bolju budućnost koju su te veteranske generacije sami oblikovale.
Grci su mu podigli ploču na Krfu kao znak priznanja za njegovu hrabrost, dok su ga francuski predsednik Miteran i general Lepardje odlikovali. Na žalost, njegova sudbina nije bila zaštićena od političkih turbulentnosti.
Momčilo Gavrić je preminuo 1993. godine, ali njegova istorija živi kroz ulicu nazvanu po njemu u naselju Stepa Stepanović. Njegova junačka postupci ostanak su upisani u srpsku istoriju kao svetlo i hrabrost u tamnom periodu ratova i patnji.
