U knjizi „Sveti Sava i Svetosavski zavjet” u tekstu pod imenom „Svetosavlje i Kosovski zavjet” blažene uspomene Mitropolit Amfilohije je zapisao:
„Sjeme koje su, u dušu srpskog i ostalih slovenskih naroda, posijali još Sv. Kirilo i Metodije i njihovi učenici; koje je Sveti Sava i svetorodna dinastija Nemanjića umnožila, zalila i jednom za svagda učvrstila – ono je, kao sjeme opredeljenja za Carstvo Nebesko, donosilo vremenom izobilne plodove. Jedan od tih plodova jeste i Kosovski zavjet.
Kosovski zavjet je u stvari – mučeničkom krvlju potvrđeno i posvjedočeno opredjeljenje svetosavsko, a prije njega kirilo-metodijevsko i klimento-naumovsko opredjeljenje za Carstvo Nebesko. Jer zemaljsko je za malena carstvo, a Nebesko uvijek i dovijeka. Posmatran u svjetlosti Kosovskog zavjeta, nemanjićki period srpske istorije je bio samo priprema, vjekovna, za sklapanje tog Zavjeta i za njegovo potvrđivanje mučeničkom krvlju.
Tako gledano lazarevsko vrijeme predstavlja period pune zrelosti srpskog naroda. Njime je srpski narod uistinu postao novozavjetni Novi Izrail.
Kosovski zavjet nije ništa drugo nego li u srpsku istoriju i srpsko narodno biće jednom za svagda utkani Novi zavjet u svoj svojoj punoći. I kao što je Novi zavjet zapečaćen Hristovom krvlju, poslije Tajne Večere, tako je hristolikom lazarevskom žrtvom zapečaćeno i kosovsko opredjeljenje za Carstvo Nebesko, poslije, takođe, hristolike Kosovske večere. Otuda, kao što je lazarevsko vrijeme bio period pune zrelosti srpskog naroda isto tako je i Kosovski zavjet istinska punoća Svetosavlja kao jevanđeljske filosofije života.
Zato sva istorija srpskog naroda do naših dana može biti shvaćena ispravno samo u svjetlosti Kosovskog zavjeta kao punoće Svetosavlja. Poraz Savinih moštiju, kojima je hram posvećen, i kosovski poraz, istovjetni po tragizmu, istovjetni su i po snazi i neuništivoj nadi kojom obasjavaju puteve i raspuća srpske hrišćanske duše.”
