U vremenu kada je let kroz oblake bio privilegija samo najhrabrijih, kada su vazduhoplovci bili pioniri novog doba, jedno ime urezalo se u istoriju srpskog neba – Mihajlo Petrović. Njegova sudbina, ispisana na stranicama slave i tragike, postala je simbol odanosti, hrabrosti i žrtve u službi svoje otadžbine.
Rođen u pitomom šumadijskom selu Vlakča, Mihajlo je odrastao u vremenu velikih promena i buđenja nacionalne svesti. Njegova mladost bila je obeležena težnjom ka znanju i vojnoj veštini. Vojna zanatska škola u Kragujevcu bila je tek početak njegovog puta, a njegova upornost i želja da se usavršava vodili su ga do podoficirske artiljerijske škole, gde je stekao čin narednika. No, sudbina mu nije namenila da ostane na zemlji – njegova zvezda vodilja odvela ga je u visine.
Kada je srpska vojska 1912. godine pozvala dobrovoljce za obuku pilota, Mihajlo je bio među prvima koji su se odazvali. U Francuskoj je brzo pokazao dar za upravljanje letelicom. Njegov prvi samostalni let bio je simboličan uzlet čitavog srpskog vazduhoplovstva. Sa pilotskom dozvolom broj 1, postao je prvi srpski zvanični pilot, nosilac međunarodne licence koja mu je otvorila put ka novim izazovima.
Sudbina ga je odvela na Primorski aerodromski odred, gde je njegov zadatak bio da nadgleda neprijateljske položaje i pruža vazdušnu podršku crnogorskim snagama u opsadi Skadra. Ta misija bila je ispunjena neizvesnošću, jer su avioni tog doba bili krhki, a letovi izuzetno opasni. Uprkos svemu, Mihajlo je poleteo u svoju sudbinsku misiju 7. marta 1913. godine.
Toga dana, vetar sudbine nije mu bio naklonjen. Njegov Farmanov avion, pogodivši jaku vazdušnu struju, izgubio je stabilnost. Mihajlo je ispao iz letelice sa visine od hiljadu metara. Nije doživeo svoj trijumfalni povratak na zemlju. Postao je prvi srpski pilot koji je život položio na borbenom zadatku, prva žrtva srpskog vazduhoplovstva, ali i besmrtni heroj kojeg će pamtiti generacije.
Njegovo telo prvo je položeno u skromni grob u Barbaluši, ali ga je sudbina i nakon smrti vodila različitim putevima. Prenesen je na Cetinje, a zatim u Beograd, gde je konačno počivao u porodičnoj grobnici. Njegov brat, artiljerijski potpukovnik Živan Petrović, postarao se da sećanje na Mihajla ne izbledi, a spomenik na njegovom grobu svedoči o časti koju mu je otadžbina odala.
Danas, u vremenu kada je nebo prepuno letelica koje premošćuju okeane i kontinente, ne smemo zaboraviti pionire koji su prvi raširili krila srpskog vazduhoplovstva. Mihajlo Petrović ostaje simbol hrabrosti, upornosti i žrtve, svedočanstvo da su nebeski vitezovi među nama, iako se više ne vide golim okom.
