Veliki dobrotvor, uvaženi dubrovački građanin i čestiti Srbin Božo Bošković, čije je porodično poreklo iz Orahovog Dola kraj Trebinja, rođen je 18. februara 1815. godine u Dubrovniku, gde je njegov otac Vasilije radio kao terzija. Vasilije je u braku s Anom Petrović, ženom iz ugledne pravoslavne dubrovačke porodice, imao sinove Boža i Nikolu Nika i ćerku Mariju.
Po završetku školovanja Božo je počeo da se bavi trgovinom i vremenom uz pomoć brata Nika postao jedan od najimućnijih trgovaca dubrovačkog kraja. Veliki broj trgovačkih poslova tog vremena bio je u rukama doseljenika iz Hercegovine. Kao ugledni trgovac i brodovlasnik, Božo je biran za člana uprave Dubrovnika. Postao je upravnik Dubrovačkog pomorsko-brodarskog društva. Kao poštovalac srpske kulture bio je predsednik Dubrovačkog srpskog pevačkog društva „Sloga”. Pomagao je finansijski Srpsku pomorsku školu u Herceg Novom. Nije žalio svog imetka pa je kao pravoslavac bio veliki priložnik mnogim srpskim crkvama i manastirima, a naročito manastiru Duži kraj Trebinja.
Kao iskreni vernik preuzeo je 1865. godine vođenje Srpske pravoslavne crkvene opštine u Dubrovniku.
Veoma je zaslužan za izbavljenje iz ropstva tadašnjeg mostarskog paroha Leontija Radulovića i arhimandrita Serafima Perovića i njegovog brata učitelja Jovana, koje su Turci 1870. godine zarobili, proterali u Libiju, u pustinjski grad Muzruk, i osudili ih na šest godina robije. Božu je ovaj poduhvat uspeo uz pomoć engleskog konzula u Tripoliju gospodina Galuge, inače rođenog Dubrovčanina, s kojim je Božo bio dobar prijatelj.
Puno je zaslužan za gradnju srpske pravoslavne crkve Svetog Blagoveštenja u Dubrovniku, čije je zidanje zbog raznih peripetija trajalo 12 godina. Zabeleženo je da su na dan osveštanja hrama 1877. godine od strane episkopa Bokokotorskog i dubrovačkog Gerasima Petranovića braća Božo i Niko Bošković priredili večeru za više od 140 gostiju.
Božo i njegova supruga Teodora, Tona nisu imali dece, ali su stalno kupovali srpske knjige, delili ih omladini i pružali finansijsku pomoć siromašnim srpskim đacima u Dubrovačkoj gimnaziji. Božo je učestvovao u svim javnim poslovima Dubrovnika: u gradskoj upravi, trgovačkoj komori, pomorskom udruženju, mnogim kulturnim udruženjima… Uvek je bio na pomoći i koristi svome gradu i narodu, ne zaboravljajući svoje pravoslavne korene.
Kao član Dubrovačkog odbora za pomaganje ustanika u Nevesinjskom ustanku 1875. godine, zajedno sa predsednikom odbora Perom Čingrijom, dugogodišnjim dubrovačkim gradonačelnikom, zbrinjavao je izbeglu hercegovačku nejač i sirotinju.
Božo i Tona imali su na Pilama trospratnu kuću s bogatim enterijerom i cvetnom baštom, koja je bila ukras Dubrovnika. U njihovoj kući česti gosti bili su srpski državnici i crkveni velikodostojnici tog vremena: Filip Hristić, Jovan Ristić, Jovan Belimarković, Milojko Liješanin, Gerasim Petranović, Georgije Nikolajević i mnogi drugi.
Sve ovo govori o velikom ugledu i poštovanju koje je imao Božo, o njegovoj plemenitoj duši i velikom srcu. Nikada nije zaboravljao svoje srpsko pravoslavno poreklo i svoju Hercegovinu.
Preminuo je 3. januara 1879. godine. Po njegovoj želji, njegova udovica i brat Niko osnovali su fondaciju „Božo Bošković” za osnivanje Srpske pravoslavne devojačke škole u Dubrovniku. Škola je otvorena 30. januara 1880. godine i predstavljala je rasadnik kulture i obrazovanja među srpskim devojkama.
Milivoje Mišo Rupić,
