Lužički Srbi su najmanje slovensko pleme koje živi u istočnom delu Nemačke, u saveznim pokrajinama Saksonija i Brandenburg. To je deo Evrope koji je kroz istorija postao poznat kao Lužica.
U pitanju je oblast jugoistočno od Berlina prema poljskoj i češkoj granici. Deli se na Gornju i Donju Lužicu.
Danas su praktično zbijeni u dolinu reke Špreje, iako su nekada zauzimali nekoliko puta veći prostor. Ima ih ipak i u enklavama u istočnoj Nemačkoj van ove regije. Pomenućemo Šprevald, na lužičkosrpskom Blota (na našem Blato), koji je nešto severnije od Lužice, u pravcu Berlina.
Kulturni centar Gornje je Budišin (istorijski deo Saksonije gde su bili povoljniji uslovi za njihog opstanak), dok je centar Donje grad po imenu Kočebuz.
Kada su tačno došli na predele oko reke Odre teško je utvrditi. Ali tu su svakako bili 500. godine nove ere.
Neki istoričari tvrde da su Lužički Srbi naši davni preci. Drugi da su samo nemačka nacionalna manjina.
Najvažniji dokaz o tome da su to Srbi, jeste što ovaj narod i danas slavi Vaskrs i Đurđevdan na srpski i pravoslavni način. O ovoj istorijskoj činjenici svedoči danas Serbskij muzej, koji se nalazi u jednoj baroknoj palati u gradu Kotbusu, stotinak kilometara južno od Berlina.
Lužički Srbi su kao pripadnici veće grupe Polapskih Slovena, koji su pristigli sa prostora carske Rusije i nastanjivali ceo prostor Istočne Nemačke – prostrane teritorije istočno od reke Labe, pa sve do Odre i Visle u Poljskoj. Bili su podeljeni u brojna srpska plemena: Bodriće, Ljutiće, Lužane, Milčane, Pomorane, Glomače – Dalemince, Rujane, Suselce, Neletiće.
