Na današnji dan, 20. januara 1945. godine umro je srpski vojvoda Petar Bojović, učesnik u svim ratovima od 1876. godine do 1912. godine, kada je unaprijeđen u čin generala. Od 1915. godine bio je načelnik Generalštaba, a u septembru 1918. godine komandovao je srpskim snagama u proboju Solunskog fronta, poslije čega je dobio čin vojvode. Vojvoda Petar Bojović, rođen u Miševićima kod Nove Varoši 1858. godine. Najbolji učenik, prvak u svojoj klasi, briljantan teoretičar. Učesnik je srpsko-turskih ratova tokom kojih je bio u štabu Vrhovne komande. Mijenjao je nekoliko dužnosti sve do izbijanja Balkanskih ratova 1912. godine, kada je postao komandant Konjičke divizije.
U Prvom balkanskom ratu Bojović je bio načelnik Štaba Prve armije od oktobra 1912. godine. Istakao se tokom Kumanovske i Bitoljske bitke, poslije kojih je dobio čin generala. U Drugom balkanskom ratu bio je načelnik Štaba Prve armije koja je odnijela pobjedu u bitki na Bregalnici. U Prvom svjetskom ratu je bio komandant Prve armije do ranjavanja. Kada je donijeta odluka da se trupe povlače ka Albaniji, Bojović je tada (decembar 1915. godine) postavljen za načelnika Vrhovne komande. Podnio je ostavku načelnika Vrhovne komande juna 1918. godine, zbog neslaganja oko proširenja Solunskog fronta.
Zatim je opet postavljen za komandanta Prve armije, kojom je komandovao i u bitki kod Dobrog polja. Zbog ratnih zasluga septembra 1918. godine dobio je čin vojvode. Imenovan je načelnikom Glavnog generalštaba vojske Kraljevine SHS 1921. godine. Zbog predloga da se oformi Vrhovni vojni sovjet, koji bi ocjenjivao i postavljao kadar, je penzionisan. Bio je to predlog kojim se zalazi u kompetencije Vrhovnog komandanta — kralja a ovaj to nije mogao da mu oprosti. Petar Bojović, živio je u penziji do 1941. godine. Vraćen je u službu 1941. godine i postavljen za Vrhovnog inspektora vojske Kraljevine Jugoslavije.
Tokom Aprilskog rata postavljen je za pomoćnika vrhovnog komandanta Kraljevske jugoslovenske vojske, mladog kralja Petra II, a poslije kapitulacije vojske bio je u kućnom pritvoru u Beogradu sve do kraja rata. Nakon okupacije, Njemci su pokušali da iskoriste i zloupotrijebe njegov ugled u narodu i stave ga u svoju službu. Posjetio ga je Franc Nojhauzen, generalni opunomoćenik Rajha za privredu Srbije. Po dolasku u njegovu kuću pozdravio ga je i rekao da zna šta on znači za srpski narod, pa ga zbog toga poziva na saradnju sa organima i snagama Rajha u Srbiji u interesu srpskog naroda i Rajha. Vojvoda Bojović je njemačkom izaslaniku odgovorio:
„Gospodine, vi znate da sam ja po profesiji vojnik, da cijenim svaku vojsku, pa i vašu vojsku. Vaša vojska u ovom trenutku je okupator moje zemlje i ja ni u kakvom obliku, sve dok okupacija traje, sa tom vojskom ne mogu sarađivati. Molim vas da mi učinite uslugu i obezbijedite da dok okupacija traje prag moje kuće ne pređe njemački vojnik, a ja se obavezujem da za to vrijeme neću iz kuće izaći.“
Njemci vojvodu za sve vrijeme rata nijesu dirali; naprotiv, imali su duboko poštovanje prema ovom slavnom ratniku i njihovom protivniku iz Prvog svjetskog rata. Međutim oslobodioci su imali drugačiji tretman za slavnog srpskog vojvodu Po oslobođenju Beograda uhapsila ga je OZNA.
Upali su u kuću vojvode Petra Bojovića. Kad su ušli, primijetili su vojvodin mundir preko stolice, a na stolu vojvodinu šapku. Već i sama činjenica da je Bojović bio “kraljev vojvoda” bila je dovoljna da primijene silu: najprije su šutirali njegovu vojvodsku šapku, a potom su, poslije grubih riječi nasrnuli i na slabašnog vojvodu, tada na završnici devete decenije života. Vojvodin sin Dobrosav skočio je da zaštiti oca, ali je savladan snažnim udarcima i ubrzo potom upućen u robijašnicu Sremske Mitrovice. Vojvoda Petar Bojović je pritvoru mučen, pa zatim pušten, a ubrzo je i preminuo. Ostalo je i zabilježeno da su komunisti zabranili prisustvo njegovoj sahrani, pod prijetnjom da će biti uhapšen i krivično gonjen svako ko dođe na sahranu.
