Josif Marinković je bio kompozitor, horovođa i pedagog. Rođen je 15. septembra 1851. u Vranjevu, a preminuo 13. maja 1931. u Beogradu. Školovao se u Vranjevu, Petrovaradinu i Učiteljskoj školi u Somboru, gde je stvorio svoje prve kompozicije.
Od 1873. do 1881. godine, Marinković je, sa prekidima, studirao muziku na Orguljaškoj školi u Pragu kod profesora F. Skuherskog. Nakon toga, usavršavao se u Beču (1886/87), pohađajući predavanja iz muzičke estetike kod profesora E. Hanslika.
Karijera
Nakon završenih studija, Marinković je postao dirigent Beogradskog pevačkog društva, koje je vodio do 1886. godine. Po povratku iz Beča, bio je dirigent Akademskog pevačkog društva „Obilić“ (1889-1900) i drugih horova, uključujući Radničko i Srpsko-jevrejsko pevačko društvo.
U periodu od 1901. do 1924. godine, radio je kao nastavnik muzike u beogradskoj Bogosloviji i Učiteljskoj školi, a najduže u Drugoj muškoj gimnaziji. Godine 1907. izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije.
Muzički doprinos
Marinković je kompozitor koji se uglavnom bavio vokalnim oblicima, i predstavlja značajnog predstavnika srpskog muzičkog romantizma. Dok u oblasti obrade narodnih melodija nije dostigao nivo svog savremenika, Mokranjca, nadmašio ga je u originalnim delima, posebno u solo pesmama i manjim vokalnim formama.
Neke od njegovih značajnijih kompozicija uključuju:
- Kola: jedanaest spletova narodnih pesama za muški i mešoviti hor, sa delima kao što su „Narodni zbor“, „Kosovska himna“ i „Himna Balkana“.
- Solo pesme: brojne kompozicije sa klavirskom pratnjom, poput „Iz grada u grad“, „Molitva“ i „Čežnja“.
- Dečje pesme: rad na dečjim pesmama i horima, uključujući popularne „Mi smo deca vesela“ i „Oh, proleće“.
Takođe, napisao je nekoliko manje značajnih instrumentalnih dela, kao što su „Fantazija“ i „Nokturno“ za violinu i klavir.
Josif Marinković ostaje važna figura u srpskoj muzičkoj istoriji, ne samo zbog svojih kompozicija, već i kao pedagog koji je ostavio dubok trag na razvoj muzičke kulture u Srbiji.
