Istorija je ključna u razumijevanju zašto se Hidžaz zajedno sa svojim narodom tako drastično promijenio.
Moramo shvatiti kako se vehabizam širio u Hidžazu i Nedždu (oblasti u Saudijskoj Arabiji) za vrijeme Muhameda Ibn Abdulvehaba en-Nadždija, koji su bespravno pobili mnoge Hanbelije i kako su prisvojili epitet Hanbeli.
HANĀBILAH (HANBELIJE)
Učenjaci iz reda Hanafija, Malikija i Šafija su dobro poznati u narodu, međutim, mnogi veliki hanbelijski učenjaci ostali su prilično nepoznati. Glavni razlog za to je što je hanbelijski mezheb najmanji mezheb s najmanje sljedbenika. Ali, također je važno znati da su zbog vehabijskog genocida u Hidžazu mnogi hanbelijski učenjaci bili mučenički ubijeni i hanbelijski mezheb je u tom kraju izgubio vođstvo.
Osnivač hanbelijskig mezheba je imam ehli sunneta Ebu Abdullah Ahmed ibn Muhammed ibn Hanbel Eš-Šejbāni, rođen 164. hidžretske godine. Imam Ahmad je bio od selefa, bio je među najvećim učenjacima kojima je ummet bio svjedok, bio je na nivou mudžtehida mutlaka i bio je vodeći muhaddis svog vremena koji je napamet znao oko milion hadisa.
Imam Ahmed i njegovi učenici bili su mudžtehidski učenjaci i bili su na pravcu ehli-sunneta. Imam Ahmed zajedno sa još tri imama konsenzusom je prihvaćen kao ehli sunnet i oni su glavni imami koje slijedimo u fikhu (vjerozakonu).
Kroz povijest na neke Hanbelije je utjecao Tedžsim (mudžesimsko, antropomorfističko učenje), kao što je na Hanefije utjecao I’tizāl, ali nijedna zdrava osoba ne odbacuje cijeli mezheb i njegove učenjake zbog malog broja devijanata, jer je ipak velika većina bila na pravom putu i konsenzus ostaje na četiri škole (hanefijska, malikijska, šafijska i hanbelijska)
VEHABIJE
Hanbelijski mezheb u Hidžazu je doživio najveći udarac tokom izdajničkih ratova Muhammeda ibn Abdulvehhaba, haridžije koji se pojavio kako bi „očistio” svijet od muslimanskih otpadnika. Ovaj haridžija sa svojim kultom (sektom), kasnije nazvanim pokretom Muvehhidun, zvjerski je ubijao vjernike, omalovažavao je hanbelijski mezheb i pobio mnoge Hanbelije iz Hidžaza i Nedžda. Muhammed Ibn Abdulvehhab en-Nedždi (1703-1792) odrastao je u hanbelijskoj porodici, ali nije bio perspektivan student, a u svojim kasnijim godinama razvio je vlastite pogrešne ideje i bio je pod utjecajem nastranih učenja. Učenjaci ehli sunneta vel džemaata su upozoravali na njega još prije njegovog ubilačkog pohoda na muslimane.
Proveo je mnogo godina u mjestu Dirija, a nakon što je stekao saveznike i moć započeo je sa svojim 51 godinu dugim križarskim ratom protiv muslimana. Proglasio je svakog vjernika na zemlji i svakog vjernika 600 godina prije svog haeidžijskog pohoda kafirom (nemuslimanom), osim onih koji su slijedili njegovo poimanje vjere. Brutalno je masakrirao hiljade ljudi, zajedno sa svojim potomcima utopio se u ovu ideologiju i olako ubijanje neistomišljenika. Za svog života proglašen je murtedom (otpadnikom od vjere) od svog starijeg brata i tadašnjeg hanbelijskog autoriteta, imama Sulejmana ibn Abdulvehaba, radijallahu anhu.
Kada su vehabije dodatno ojačale, zajedno s naslijednicima Muhammeda ibn Abdulvehhaba, pobili su ogroman broj ljudi, čineći užasna ubistva praznili su čitave gradove, i činili su i druga nezamisliva zvjerstva. U svom zlu je otišao tako daleko da je ubio i svog rođenog brata imama Sulejmana b. Abdulvehhaba i njegovog sina, Allah im se smilovao.
Osim što su ubijali vjernike, rušili su kaburove Allahovih poslanika i pripadnika selefa (prvih generacija muslimana), njihove kuće, bunare, čak i drveće koje su posadili Poslanik ﷺ i njegovi ashabi.
Nakon pada osmanskog hilafeta uništili su povijesne artefakte i još mnogo toga, a sve pod izgovorom „zaštite ljudi od širka“, što je bila apsurdna tvrdnja, nego to je bila nakana zapada, da preko njih (vehabija) izbrišu islam sa lica zemlje.
Nakon smrti Muhammeda Ibn Abdulvehaba, njegovi sinovi nastavili su svoj rat protiv islama i muslimana. Osmanlije su bile te koje su objavile rat vehabijskim haridžijama. Između 1811-1818. godine, osmanska vojska koju je predvodio Muhammad Ali-paša pomogla je muslimane protiv njih. Znate li šta su Osmanlije učinile vehabijskoj sekti? Vodili su protiv njih moćan rat i uništavali zli kult vehabija. Muhammad Ali-paša je uspio uništiti sami centar vehabizma ed-Dirijju. Mnoge vehabije su pobjegli, neki od njih su pobjegli u Egipat, a oni koji su zarobljeni bili su zatvoreni, njihove vođe odvedene u Istanbul i kažnjene smrću za svoja gnusna zlodjela. I njihovi sljedbenici m, egzekutori neviđenih masakriranja, također su osuđeni na smrtnu kaznu. I sin ibn Abdulvehhaba je osuđen na smrt strijeljanjem. Nakon suđenja i izvršenja kazne vehabijske haridžije su ukopane u zajedničku grobnice i nije im klanjana dženaza. Ovo govori kakve je gnusne zločine počinila ovaj sekta. Tako su Osmanlije pobijedile Vehabije i tako su uklonjeni sa vlasti u Hidžazu i Nedždu.
Ali,na nesreću nakon pada osmanlijskog hilafeta, vehabije su ponovo došle na vlast zahvaljujući njihovom savezništvu sa porodicom Sa’ud i Britanskim carstvom. Od tada šire svoju vehabijsku sektu u Hidžazu (i šire) te su preimenovali ime Arabije u ‘Saudijska Arabija’, i na kraju su proglasili Devlu (svoju državu).
