Mučenici garavički i bihaćki, mučenici rmanjski i sveštenomučenik Ilija Rodić, paroh trubarski kanonizovani su na ovogodišnjem Svetom arhijerejskom saboru Srpske pravoslavne crkve.
U diptihe svetih uneseni su danas na predlog Njegovog preosveštenstva episkopa bihaćko-petrovačkog Sergija.
Unesena su imena svetih mučenika garavičkih i bihaćkih postradalih 1941. godine na Garavicama, Bihaćkoj i Cazinskoj Krajini, zatim imena svetih mučenika rmanjskih postradalih od osnivanja sveštene porodice Svetog Nikolaja Mirlikijskog Čudotvorca u Manastiru Rmanj, kao i ime svetog sveštenomučenika Ilije Rodića postradalog tokom Drugog svetskog rata u Trubaru.
Garavice i stradanje Srba u Bihaću
Stradanje Srba u Garavicama predstavlja jedan od najvećih zločina nad civilnim stanovništvom tokom Drugog svetskog rata na teritoriji tadašnje Nezavisne Države Hrvatske (NDH)
Početkom Drugog svetskog rata 1941. godine u Garavicama je izvršen masovni pokolj srpskog civilnog stanovništva od strane ustaša u kojem je ubijeno oko 12.000 ljudi, među kojima veliki broj dece. Ubijeni stanovnici Bihaća i okoline su bili skoro isključivo Srbi i u manjem broju Jevreji. Po broju žrtava ova lokacija nalazi se odmah iza Jasenovca i Jadovnog, i predstavlja treće najveće srpsko stratište za vreme Drugog svetskog rata.
Nakon okupacije Kraljevine Jugoslavije od strane Nemačke i Italije u Drugom svetskom ratu stvorena je Nezavisna Država Hrvatska. Bihać postaje sedište novoosnovane županije NDH pod nazivom „Krbava i Psat“.
Novopostavljeni župan Ljubomir Kvaternik u junu 1941. je zabranio Srbima i Jevrejima ulazak u Bihać i okolinu grada. S time su počeli progoni, zatvaranja i ubijanja Srba i Jevreja.
Sredinom jula 1941. po nalogu župana Ljubomira Kvaternika svi Srbi iz grada i bliže okoline su hapšeni i zatvoreni u zloglasni kazamat Kula, a potom su usledile masovne egzekucije. Zatvoreni Srbi su iz Kule prevoženi na pripremljena stratišta Garavice, Karađorđevo selo i Ceravice. Rečeno im je da idu na prisilan rad u Nemačku. Žrtvama je naređeno da se svuku, opljačkane su i ubijene. Streljani ili zaklani nožem su zakopani u unapred iskopane jame. Mnoga tela zaklanih Srba su bačena u reku Klokot.[traži se izvor]
Prve grupe žrtava su odvođene i ubijane noću, a kasnije u julu i avgustu 1941. godine i danju. Ubistva Srba iz Bihaća se sprovode po porodičnim kućama, njivama i na brojnim masovnim stratištima u okolini Bihaća.
Očevidac Milka Pepić-Kovačević navodi:
Ustaško divljanje počelo je 25. jula 1941. godine kada je iz Pritoke (selo u okolini Bihaća) odvedeno prvih dvanaest seljana. Drugu noć oterali su još sto šezdeset Pritočana. Među njima najviše dece. Odveli su ih i najverovatnije im i presudili ustaški dželati Mate Kolić, Marko Grgić i Dušan Mihaljić. (…) Ustaše su tražile da onima koje su oterali rodbina pošalje hranu iako su ti isti već bili poubijani.
Na fotografiji snimljenoj 1940. godine vidi se trideset i sedam mališana, učenika osnovne škole u selu Pritoka. Među njima su i braća Dušan i Đuro (treći i četvrti zdesna u gornjem redu) koje su ustaše sa još tridesetak učenika sa fotografije odvele i pobile.
Pokatoličavanje
Deo Srba je pod strahom od prisilno preveden u katoličku veru. Ali ni to im nije osiguralo sigurnost, ubijanje srpskih civila je nastavljeno
Katolički sveštenik Fra Marijan tako 17. marta 1942. piše predsedniku cazinskog kotara:
Iako sam nedavno poslao izveštaj o stanju vernika obraćenika u ovome kraju, ipak moram ponovno javiti Vašoj Preuzvišenosti da znadne s kakvim se neprilikama moram boriti, i da se zauzmete kod Poglavnika za jadnike, inače će svi biti istrebljeni. (…) Tako je daleko otišlo, da ću morati najedanput u Zagreb do Poglavnika te mu sve ispričati i tražiti, da se jednom stane nakraj ovima nasiljima. U velikoj sam brizi za ove jadne obraćenike.
