Saborni hram u Pakracu, posvećen Svetoj Trojici jedna je od najznačajnijih srpskih svetinja u Slavoniji. Bio je duhovni i kulturni centar slavonskih Srba, a u njemu su stolovali episkopi pakrači. U ratnim razaranjima ’90-ih godina je teško oštećen i zapusteo. Danas, ova svetinja zasijaće ponovo, time potvrđujući istrajnost Srba u Hrvatskoj i snagu pravoslavlja.
Svetom arhijerejskom liturgijom načalstvovaće patrijarh srpski Porfirije uz sasluženje više arhijereja Srpske pravoslavne crkve. Osvećenje obnovljenog Sabornog hrama u Pakracu je istorijski događaj za Eparhiju slavonsku i sav srpski narod, naročito u ovim mnogostradalnim krajevima. zajedničkog truda, vere i ljubavi srpkog naroda prema svojoj svetinji.
Istorija hrama
Istorija ove duhovne svetinje je duga, burna i bogata. Ove krajeve srpsko stanovništvo naseljava već u 15. vijeku, ali je doseljavanje posebno značajno u 16. vijeku, poslije pada Slavonije pod Osmanlije.
Pakračko-slavonska eparhija, u čijem sastavu je Saborna crkva Svete Trojice, baštini neprekinuti niz pravoslavnih episkopa od 1704. do danas, kada njome upravlja vladika Jovan (Ćulibrk). Svoju matičnu crkvenu organizaciju naživjela je kao zaokružen entitet, da bi, u ponešto izmijenjenim geografskim i jurisdikcionim okvirima, od 20. vijeka postala dio obnovljene srpske patrijaršije. Za Sabornu crkvu u Pakracu, kao period gradnje uzima se razdoblje od 1745. do 1768. godine. Episkop Arsenije Radivojević, koji je u Pakrac stigao 1759. godine, našao je nedovršenu crkvu Svete Trojice.
Istorija ove duhovne svetinje je duga, burna i bogata. Ove krajeve srpsko stanovništvo naseljava već u 15. veku, ali je doseljavanje posebno značajno u 16. veku, posle pada Slavonije pod Osmanlije.
Pakračko-slavonska eparhija, u čijem sastavu je Saborna crkva Svete Trojice, baštini neprekinuti niz pravoslavnih episkopa od 1704. do danas, kada njome upravlja vladika Jovan (Ćulibrk). Svoju matičnu crkvenu organizaciju naživela je kao zaokružen entitet, da bi, u ponešto izmenjenim geografskim i jurisdikcionim okvirima, od 20. veka postala deo obnovljene srpske patrijaršije. Za Sabornu crkvu u Pakracu, kao period gradnje uzima se razdoblje od 1745. do 1768. godine. Episkop Arsenije Radivojević, koji je u Pakrac stigao 1759. godine, našao je nedovršenu crkvu Svete Trojice.
Iste je godine pisao je mitropolitu i sinodu pitajući… da li je pokojni episkop Vićentije Jovanović, njegov prethodnik, nešto u novcu zaveštao arhiepiskopiji što bi se moglo iskoristiti za dovršavanje hrama Svete Trojice u Pakracu. Crkva je prvobitno bila izgrađena u baroknom stilu, po uzoru na pakračku katedralu koju su gradili nemački majstori — koji su u Pakracu sredinom 18. veka, kao i u ostalim delovima Mitropolije, za složenije građevinske poduhvate bili angažovani, pogotovo građenje reprezentativnih zasvođenih crkava. Izvori s početka 19. veka svedoče da je saborna crkva imala i zidne slike u unutrašnjosti, ali ne preciziraju u kojoj meri ni koji su prostori bili oslikani. Postoji mogućnost da je i za ovaj posao bio angažovan Vasilije Romanovič s obzirom da je poznato da je u Karlovačku mitropoliju iz Kijeva došao već kao formiran majstor.
Monumentalni ikonostas u unutrašnjosti je delo zagrebačkih stolara, a ikone su oslikali srpski slikari Stevan Todorović i Živko Jugović. Ikonostas je nestao ili devastiran u Drugom svetskom ratu, kao i veći deo ostale unutrašnje opreme. Crkva je 1991. zapaljena. Većina crkvenog inventara koja je nestala u periodu od 2003. do 2005. godine je delimično obnovljena.
