Jedan od omiljenih pastira Srpske pravoslavne crkve, mitropolit Amfilohije rođen je na Božić 1938. godine.
Rođen kao Risto Radović, sin Ćira i Mileve Radović, na Božić 7. januara 1938. godine u Barama Radovića u Donjoj Morači. Završio je Bogosloviju Svetog Save u Beogradu. Na Bogoslovskom fakultetu SPC u Beogradu diplomirao je 1962. godine. Pored teoloških nauka, na Filozofskom fakultetu u Beogradu, studirao je klasičnu filologiju. Postdiplomske studije nastavlja u Bernu i Rimu. Odatle prelazi u Atinu, u kojoj, za vreme sedmogodišnjeg boravka, pored svakodnevne parohijske službe, doktorira, a tezu, koju piše na grčkom jeziku, o Svetom Grigoriju Palami, brani uz najvišu ocenu. Potom, godinu dana provodi na Svetoj gori, a onda je pozvan da predaje na Ruskom pravoslavnom institutu „Sveti Sergije“ u Parizu od 1974. do 1976, gde uz ostalih pet jezika koje je savladao, usavršava i francuski jezik.
Zamonašio se 1967. u Grčkoj dobivši ime Amfilohije. Potom 21. jula 1968. postao je jeromonah.
Po povratku u Beograd je izabran za dekana Bogoslovskog fakulteta i vanrednog profesora, da bi krajem 1985. rukopoložen je za episkopa banatskog sa sedištem u Vršcu, odakle je uoči Božića 1991. godine došao na Cetinje kada biva ustoličen za mitropolita crnogorsko-primorsko-skenderijsko-brdsko-zetskog i egzarha pećkog trona, preuzevši titulu kojom se prije mitropolita Amfilohija služio vladika Vasilije. Ustoličen je u teško vreme. Nakon duge komunističke vlasti mnoge crkve su bile zapuštene, a broj sveštenika je umanjen, a čitave generacije su bile pod dejstvom komunističke ideologije. Amfilohije je podstakao obnovu crkvi i manastira i povećao broj sveštenika. Pokrenuo je 1992. glasilo Crnogorsko-primorske mitropolije „Svetigora“, a pokrenuo je i široku izdavačku aktivnost. Tokom 1998. pokrenuo je i Radio Svetigora.
Bio je jedan od najobrazovanijih teologa i među najuticajnijim vladikama u pravoslavlju.
Pesma Matije Bećkovića
Onaj bistri dečak iz Donje Morače,
što je prodavao zukve petrovače,
da se domogne knjige i obuće,
i u pustinju pobegne od kuće.
I u vreme jagme za značke i prnje,
svoje golo telo obuče u trnje
i kupi čivija po najskupljoj ceni,
da Hrista na krstu bar malo odmeni.
Ali, čim se krsnim znakom znamenov’o,
nema toga ko ga nije kamenov’o;
i to kamenje posta mu imanje,
svaki kamen njemu, jedan Hristu manje.
I sad, one ruke, od zukava grube,
gologlavi starci prilaze da ljube.
I na okrst Hristove cele vasione,
sem izvan neba crne zemlje one,
nigde ne dođe da zvona ne zvone!
