U Antičkom dobu, Grci su razvili napredne metode lečenja koje su uključivale različite oblike terapije. Oslanjali su se na biljke i lekovite supstance iz prirode, kao što su maslinovo ulje, vino i razne vrste trava. Hipokrat, otac medicine, promovisao je ideju da bolesti nisu kazna bogova već rezultat prirodnih uzroka i da treba da se leče sistematskim pristupom koji uključuje dijetu, higijenu i ravnotežu telesnih tečnosti. Takođe, koristili su hirurgiju za lečenje fizičkih povreda i primenili metode kao što su kauterizacija i amputacija. Galin je bio još jedan značajan lekar koji je doprineo razvoju medicinske nauke, usavršavajući tehnike hirurgije i farmakologije.
Hipokratova dela donose podatke o farmaceutskim veštinama starih Grka. Oko 300 biljaka je podeljeno prema fiziološkom dejstvu. Protiv groznice Grci su se borili pelenom i kičicom, protiv crevnih parazita koristili su luk. Poznati su im bili narkotici opijum, bunika, velebilje i mandragora. Drastici drevnih Grka su ricinus, kukurek, kalacinus, debela tikva i skamonijum. Koristili su i kukurek i kopitnjak. Kao diuretike su upotrebljavali primorski luk, celer, peršun, šparglu, beli luk. Lečili su se i hrastom i narom.
Plutarh je takođe opisivao upotrebu biljaka u lečenju, a Dioskorides je napisao ‘De Materia Medica’, obiman leksikon medicinskih supstanci koji je uključivao i detaljne opise više od 600 lekovitih biljaka.
Biljke kao što su nana, kamilica, žalfija i valerijana su bile često korištene zbog svojih lekovitih svojstava. Ove biljke su korištene za smirivanje stomaka, kao antiseptici ili za poboljšavanje sna.
Antički Rim i Grčka su imali veliki uticaj na razvoj herbalne medicine koji se oslanjala na prirodne resurse i opsežno znanje o biologiji i hemiji biljaka.
