Prve mostove na Drini, skoro četiri veka nakon višegradske ćuprije, podigla je Kraljevina Jugoslavija. Zanimljivo je da su stanovnici Bratunca most između ovog mesta i Ljubovije nazivali ljubovijskim mostom, a meštani Ljubovije bratunačkim. Za most u Skelanima stanovnici s obe obale Drine kažu da je to skelanski most.
Reka Drina važi za jednu od najbržih, najlepših, najplahovitijih i najnepredvidivijih reka na Balkanu i zbog toga vekovima nije premoštavana. Sve do 20. veka na njoj je bio samo jedan stalni i bezbedni prelaz, a to je Most Mehmed-paše Sokolovića u Višegradu.
Na oko 150 kilometara toka ove lepotice, koja je zbog svoje boje nekada nosila naziv Zelenika, od Višegrada do Zvornika, kroz opštine Srebrenica i Bratunac, između akumulacionog Perućačkog i Zvorničkog jezera, postoje svega tri mosta.
Dva gvozdena izgrađena su u doba Kraljevine Jugoslavije, a treći, betonski most, građen je sredstvima Srbije od oktobra 2015. do maja 2017, a u upotrebu je pušten 28. novembra 2021. godine.
Most Mehmed-paše
Most u Višegradu, prema zapisima putopisca Evlije Čelebije, izgrađen je oko 1570. godine po želji i naređenju tadašnjeg velikog vezira Mehmed-paše, koji je rođen u srpskoj porodici u selu Sokolovići kod Rudog kao Bajica Sokolović i kao dete odveden i poturčen u doba Osmanskog carstva, kada su srpska deca nasilno odvođena i spremana za vojsku, što je u istoriji poznato kao danak u krvi.
Njegova zadužbina zavičaju je upravo ovaj most, koji je važio za jedan od najlepših i najbezbednijih mostova tog doba.
O izgradnji tog mosta nastalo je najznamenitije književno delo na ovim prostorima roman „Na Drini ćuprija“, za koji je Ivo Andrić dobio Nobelovu nagradu za književnost 1961. godine.
Vekovima je Drina u srednjem Podrinju savladavana korišćenjem skela i retkih čamaca kojima su prevoženi ljudi, roba i stoka. Skelama su i vojske prelazile s obale na obalu u brojnim bunama i ratovima na ovim prostorima kada „konji i junaci“ nisu mogli da je pregaze. Većina prometa obavljana je skelama koje su bile brojne na ovoj reci i još nisu nestale. Po tim skelama nazvano je i naselje Skelani, na Drini kod Srebrenice.
Splavari
Nekada su bili čuveni i poznati splavari na Drini. Oni su u gornjem Podrinju pravili splavove od drvene oblovine i spuštali ih niz Drinu. Bio je to veoma težak, naporan, zahtevan i rizičan posao. Trebalo je izbeži brojne „zamke“ i hridi da se splav ne nasuče na brzoj reci koja je često nadolazila u toku splavarenja.
Splavari su morali poznavati svaki kamen u reci i svaku stopu njenog korita.
Splavovima je građa prevožena niz Drinu i Savu do Sremske Mitrovice, odakle su se splavari vraćali konjskim zapregama ili peške u svoja sela pored Drine. A, onda sve ispočetka i tako danima, godinama i decenijama.
Splavarenje je bila osnovna delatnost velikog broja muškaraca iz ovog područja krajem 19. i početkom 20. veka. Nakon izgradnje hidrocentrale na Drini kod Zvornika, pedesetih godina prošlog veka, splavarenje je zamrlo.
Novi mostovi tek u 20. veku
Prvi mostovi na Drini, skoro četiri veka nakon višegradske ćuprije, podigla je Kraljevina Jugoslavija.
Nastankom Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, koja menja naziv u Kraljevina Jugoslavija, dolazi do ujedinjenja prostora na kojima su živeli južnoslovenski narodi i napokon se briše granica na Drini.
Zbog izražene višestruke potrebe grade se gvozdeni mostovi između Ljubovije i Bratunca i između Bajine Bašte i Skelana koji su završeni 1926. godine, dok je godinu kasnije započeta izgradnja Mosta kralja Aleksandra Prvog Karađorđevića između Malog Zvornika i Zvornika, koja je završena za dve godine.
Mostovi kod Bratunca i Skelana nisu preživeli Aprilski rat 1941. godine, budući da su ih Nemci minirali i srušili.
Most između Bajine Bašte i Skelana u srebreničkoj opštini pušten je u upotrebu na Veliku Gospojinu 28. avgusta 1926. godine, a nemačke trupe koje su išle uz Drinu prema Bajinoj Bašti i Užicu minirale su ga 28. novembra 1941. godine, navodi se u istorijskim izvorima.
Nakon Drugog svetskog rata ovi mostovi su ponovo izgrađeni na istim lokacijama. Gvozdene konstrukcije su podignute iz reke, te je deo po deo ispravljan i ugrađivan ponovo.
Prema podacima, most u Skelanima obnovljen je i ponovo pušten u upotrebu za tadašnji Praznik rada, 1. maj 1949. godine.
Žila kucavica
Ovi mostovi su decenijama bili žila kucavica za život stanovništva srednjeg Podrinja s obe obale reke. U socijalističkoj Jugoslaviji veliki broj ljudi iz Ljubovije, Bajine Bašte i drugih mesta u Srbiji radio je u srebreničkim i bratunačkim firmama, a manji broj je iz ovih opština radio u Ljuboviji i Bajinoj Bašti. Na Drini nije bilo granice i slobodno se obavljao promet ljudi i robe.
Srpsko stanovništvo iz srebreničke opštine, zbog određene doze nesigurnosti i neke vrste pritisaka lokalnih muslimanskih vlasti, masovno je kupovalo parcele i pravilo kuće u Bajinoj Bašti, čija je sadašnja polovina stanovnika poreklom sa prostora Srebrenice i Bratunca.
Zanimljivo je da su stanovnici Bratunca most između ovog mesta i Ljubovije nazivali ljubovijskim mostom, a meštani Ljubovije bratunačkim. Za most u Skelanima stanovnici s obe obale Drine kažu da je to skelanski most.
Most u Skelanima bio je meta muslimanskih napada iz Srebrenice i u Odbrambeno-otadžbinskom ratu. Na tom mostu muslimanske oružane formacije 16. januara 1992. godine, prilikom upada u Skelane, ubile su veći broj srpskih žena i dece koji su se preko mosta pokušali spasiti od smrti bežanjem u Bajinu Baštu.
Zbog velikih stradanja nisu sačuvane ni legende vezane za ove mostove, koji su izvan naselja, pa nisu bili ni mesta okupljanja, kao što su to mostovi u gradovima.
Na Skelanskom mostu pre pet godina obavljene su neophodne sanacije i zaštita, dok je Ljubovijski most u veoma lošem stanju i Vlada Srbije je planirala obezbediti sredstva i najavila da će ove godine započeti njegovu obnovu.
Bratoljub
Zbog dotrajalosti postojećih gvozdenih mostova preko Drine kod Bratunca i Skelana, skoro dve decenije obustavljen je teretni saobraćaj preko njih, što je postalo izražen problem za stanovništvo i privredu srednjeg Podrinja.
Još u toku poslednjeg rata u BiH počelo se govoriti o potrebi izgradnje novog mosta između Bratunca i Ljubovije i nakon višegodišnjih priprema, izgradnja mosta počela je u oktobru 2015, a završena u maju 2017. godine.
Stanovnici ovog kraja spontano su ovom mostu dali ime „Bratoljub“, što simbolizuje spajanje i zajedništvo jednog naroda s obe strane Drine. Izgradnju modernog betonskog mosta dugog 227 metara, koji pored dve kolovozne ima i biciklističke i pešačke staze, u potpunosti je finansirala Vlada Srbije.
Zbog kašnjenja sa odlukama na nivou BiH i izgradnje integrisanog graničnog prelaza BiH i Srbije, most je tek 28. novembra 2021. godine predat na korišćenje. Od početka avgusta 2022. godine preko ovog mosta i graničnog prelaza počeo je da se odvija teretni saobraćaj, što je donelo olakšanje privrednim subjektima iz ove regije, ali i unutrašnjosti Srbije, Republike Srpske i BiH, kojima je ovaj granični prelaz bliži, čime ostvaruju uštede na prevozu i skraćuju vreme transporta robe.
Nakon najavljene izgradnje brzog puta od Valjeva do Ljubovije i izgradnje tunela, put iz Sarajevsko-romanijske i regije Birač do Beograda biće značajno kraći nego kada se koristi put preko Loznice i Šapca.
