Tokom druge polovine 18. veka, Crna Gora je bila u stalnom sukobu sa Osmanskim carstvom koje je pokušavalo da uspostavi kontrolu nad ovim područjem. Vladika Petar I Petrović Njegoš, vođa Crne Gore, organizovao je otpor protiv Osmanlija i postavio temelje za oslobođenje crnogorskih teritorija.
Tok bitke
Bitka kod Martinića je bila značajna vojna konfrontacija između osmanske vojske i crnogorskih snaga koja se odigrala 11. jula 1796. godine kod sela Martinići, severno od Spuža, a nedaleko od današnjeg Danilovgrada u Crnoj Gori.
Tok bitke
Osmanska vojska, predvođena skadarskim vezirom Mahmut-pašom Bušatlijom, planirala je invaziju na Crnu Goru sa ciljem da je potčini. Crnogorske snage, pod vođstvom Petra I Petrovića Njegoša i guvernadura Jovana Radonjića, mobilisale su se kako bi se suprotstavile ovom napadu. Bitka je bila žestoka i trajala je nekoliko sati.
Crnogorci su, koristeći svoje poznavanje terena i gerilsku taktiku, uspeli da nanesu težak poraz osmanskoj vojsci koja je brojala čak 18.000 vojnika, dok je Crnogorska vojska bila nemerljivo manja, jer je brojala svega 3.400 vojnika.
Ishod i posledice
Pobeda kod Martinića bila je od presudnog značaja za Crnu Goru. Nakon ove bitke, osmanski pokušaji da osvoje Crnu Goru postali su ređi i manje uspešni.
Simbol otpora i hrabrosti
Pobeda je dodatno ojačala moral crnogorskog naroda i učvrstila položaj Petra I Petrovića Njegoša kao vođe. Takođe, ova bitka je postala simbol otpora i hrabrosti crnogorskog naroda u borbi za slobodu.
Bitka kod Martinića ostala je upamćena kao jedan od ključnih događaja u crnogorskoj istoriji i deo je bogate vojne tradicije i nasleđa Crne Gore.
Sv. vladika Petar I Cetinjski u svom pismu kotorskom providuru o ovoj pobedi nad daleko brojnijom turskom vojskom svedoči: „To je možemo reći čudo od samoga Gospoda Boga učinjeno kojemu slavu i hvalu prinosimo“.
S ovom pobedom Piperi i Bjelopavlići su ušli u sastav Crne Gore.
