U srpskoj istoriji, ime Voje Tankosića nosi sliku neustrašivog ratnika, revolucionara i čoveka koji je svojim delima i hrabrošću uticao na sudbinu naroda. Rođen 1880. godine u selu Ruklada kod Uba, Tankosić je rano razvio ideale o slobodi i nezavisnosti koji su ga vodili kroz ceo život. Njegova neustrašivost i posvećenost borbi za slobodu učinile su ga jednim od najznačajnijih ličnosti početkom 20. veka u Srbiji.
Kao mladić, Tankosić se pridružio redovima srpske vojske, gde je ubrzo dokazao svoju sposobnost kao odličan vojni strateg i lider. Pažnju je privukao tokom Balkanskih ratova, ali je njegova uloga u nacionalno-oslobodilačkom pokretu „Crna ruka“ ono što ga je trajno uvrstilo u istorijske udžbenike. U tom tajnom društvu, Tankosić je imao vodeću ulogu u organizaciji obaveštajnih i gerilskih akcija, dok se borio za oslobođenje Srba od Austrougarske i Otomanske imperije.
Svoj najveći doprinos, možda, dao je kao komandant srpskih dobrovoljačkih jedinica koje su delovale u okupiranim delovima Bosne i Hercegovine. Njegova harizma i umeće vođenja muškaraca u najtežim okolnostima učinili su ga mitskom figurom među saborcima. Vojnici su ga opisivali kao strogog, ali pravednog komandanta koji je prvi išao u napad, pokazujući primer hrabrosti koji se retko viđa.
Međutim, najpoznatija stranica u njegovom životu je ona ispisana neposredno pred Prvi svetski rat. Voja Tankosić je bio jedan od najbližih saradnika Dragutina Dimitrijevića Apisa, lidera „Crne ruke“, a spekuliše se da je imao određenu ulogu u pripremi atentata na austrijskog prestolonaslednika Franca Ferdinanda u Sarajevu 1914. godine. Taj događaj pokrenuo je lanac događaja koji su vodili ka izbijanju Velikog rata.
Smrt Voje Tankosića 1915. godine, tokom povlačenja srpske vojske preko Albanije, bila je veliki udarac za mnoge njegove saborce. Poginuo je u borbi sa austrougarskim snagama, na polju časti, što je samo dodatno učvrstilo njegovu reputaciju kao heroja koji nije poznavao strah. Mada je njegov život završen prerano, Voja Tankosić je ostao simbol srpskog otpora i patriotizma.
Danas, Tankosićevo ime i dalje izaziva divljenje. Njegov nemirni duh i borba za slobodu i pravdu ne samo da su bili temelji na kojima se gradila moderna srpska država, već i izvor inspiracije generacijama koje su usledile. Voja Tankosić ostaje ne samo heroj jednog vremena, već i ličnost čija će priča još dugo biti deo narodnog predanja.
Voja Tankosić je odigrao ključnu ulogu u brojnim bitkama i uticajnim tajnim organizacijama koje su oblikovale srpsku istoriju početkom 20. veka. Njegov životni put, obeležen hrabrim ratnim podvizima i aktivnošću u nacionalno-oslobodilačkim pokretima, ostavio je dubok trag u borbi za nezavisnost srpskog naroda.
Tankosić se istakao tokom Balkanskih ratova, gde je predvodio dobrovoljačke jedinice u kritičnim trenucima za srpsku vojsku. Njegove jedinice su se specijalizovale za gerilske napade i sabotažu, posebno u predelima Stare Srbije i Makedonije. Kao komandant dobrovoljaca, učestvovao je u važnim bitkama poput Kumanovske bitke 1912. godine, gde je njegova taktika zasede i brzih napada doprinela velikoj pobedi srpskih snaga nad turskom vojskom. Njegov način vođenja rata, brz i efikasan, često je omogućavao da se male snage uspešno suprotstave većim neprijateljskim jedinicama.
Međutim, Voja Tankosić nije bio samo ratnik na bojnom polju; bio je i jedan od vodećih članova tajne organizacije „Crna ruka“, osnovane 1911. godine. Ova organizacija, koju su činili visoki oficiri srpske vojske i intelektualci, imala je za cilj ujedinjenje svih Srba i oslobađanje od okupatorskih vlasti, pre svega od Austrougarske i Otomanskog carstva. Tankosić je bio jedan od najbližih saradnika Dragutina Dimitrijevića Apisa, lidera „Crne ruke“, i aktivno je učestvovao u tajnim operacijama i obaveštajnim akcijama. Njegova uloga u organizaciji bila je ključna zbog njegovih borbenih iskustava i sposobnosti da vrbuje mlade ljude za borbu.
Njegov uticaj je bio osetan i u aktivnostima grupe „Mlada Bosna“, koja je delovala pod uticajem ideja „Crne ruke“. Tankosić je pomagao u snabdevanju i obuci članova ove grupe, koja je bila odgovorna za atentat na austrijskog prestolonaslednika Franca Ferdinanda 1914. godine. Mnogi istoričari veruju da je upravo Tankosić bio jedan od ključnih figura u organizovanju ovog događaja, koji je na kraju doveo do izbijanja Prvog svetskog rata. Iako je njegova direktna uloga u atentatu ostala predmet spekulacija, nema sumnje da je kao deo „Crne ruke“ značajno uticao na formiranje i delovanje „Mlade Bosne“.
Tankosićev ratni život se okončao 1915. godine tokom povlačenja srpske vojske preko Albanije, kada je poginuo u borbi sa austrougarskim snagama. Njegova smrt je predstavljala veliki gubitak za srpsku vojsku, ali njegova hrabrost i doprinos nacionalnom oslobođenju su ga učinili herojem za mnoge generacije koje su usledile.
Iako je njegov život bio kratak, Voja Tankosić je ostavio trajan utisak u istoriji. Njegova posvećenost slobodi, neustrašivost u borbi i uloga u tajnim organizacijama kao što su „Crna ruka“ i „Mlada Bosna“ učinili su ga simbolom srpskog otpora i nacionalne borbe.
