Konkordatska kriza je bila vjerska i politička kriza u kraljevini Jugoslaviji tokom 1930-ih. Na jednoj strani se našla vlada Milana Stojadinovića, a na drugoj strani Srpska pravoslavna crkva. 25. jula 1935. Jugoslavija je potpisala Konkordat sa Vatikanom. Ovim je Rimokatolička crkva dobila široka prava u oblasti obrazovanja, socijalnih i humanitarnih djelatnosti.
Međutim, Konkordat je trebalo i ratifikovati. Stojadinović je prvo htio da napravi sporazum sa SPC. SPC nije na Konkordat gledala pozitivno. Smatralo se da Konkordat daje katoličkoj crkvi previše prava i privilegija u raznim sferama. Ipak, Stojadinović je tvrdio da je on upoznao patrijarha Varnavu sa Konkordatom još i ranije te da patrijarh tada nije imao nikakav prigovor. Sveti arhijerejski sabor je vladi uputio „Primedbe i prigovore na projekt Konkordata“. Patrijarh Varnava je izjavio da ako Konkordat bude prihvaćen, SPC biti primorana da se bori svim sredstvima protiv njegove primjene.
SPC je takođe izdala i saopštenje za javnost u kojem se jasno izražava mišljenje o Konkordatu. U saopštenju SPC je pozvala pravoslavne vjernike da se drže pravoslavlja i da pomognu svojoj Crkvi. SPC je tvrdila da se Jugoslavija Konkordatom proglašava „zemljom nevjernika“ koju katolička crkva treba da pokrsti. Kriza je 1937. dostigla vrhunac. 19.7.1937. je organizovana litija za ozdravljenje patrijarha Varnave, ali je u isto vrijeme ta litija zamišljena i kao protest protiv Konkordata. Međutim, vjernici su se našli na udaru žandarmerije. Uglavnom se kao glavni organizator ove litije pominje Nikolaj Velimirović, ali ustvari daleko veću ulogu je imao dr. Vojislav Janjić.
Politička opozicija je podržavala SPC pa je tako ovaj sukob dobio i političku dimenziju. Zbog toga je Sveti arhijerejski sabor još u maju 1937. izdao jednu deklaraciju u kojoj se SPC ogradila od jugoslovenske opozicije. U periodu od maja do jula 1937. o Konkordatu se govorilo u Narodnoj skupštini. SPC je prijetila da će ekskomunicirati bilo kojeg pravoslavnog poslanika koji bude glasao za ratifikaciju Konkordata. Postojao je i poseban Odbor za Konkordat.
Ovaj odbor se sastojao od 21 člana, a u njemu su bila i sveštena lica. Interesantno je da je sveštenik iz Šabačke eparhije Marko Ružičić bio u tom Odboru, ali je podržao Konkordat. Zbog ovoga Ružičić je bio lišen svešteničkog čina. Tenzije su se samo povećale kada su se proširile glasine da je patrijarh otrovan. 23. jula 1937. o Konkordatu se glasalo o Narodnoj skupštini i Konkordat je prošao. Sveti arhijerejski sabor je iz Crkve isključio sve one poslanike koji su podržali Konkordat. Konkordatska kriza je poprimila i nacionalistički karakter.
Srbi su mahom smatrali Konkordat oružjem Vatikana, dok su Hrvati protivljenje Konkordatu smatrali srpsko-pravoslavnim šovinizmom. Sukob vlade i Crkve se nastavio i poslije smrti patrijarha Varnave 23.7.1937. Tako je 14.8.1937. zabranjeno objavljivanje jednog zvaničnog saopštenja SPC. Ipak, Stojadinović je shvatao da mu sukob sa SPC ne treba, pa je odlučio da sačeka sa iznošenjem Konkordata pred Senat. Ovo je u suštini značilo odustajanje od Konkordata, a to je i potvrdio ministar unutrašnjih poslova Anton Korošeć u novembru 1937. i potvrdio. Odustajanje od Konkordata je naravno dovelo do pogoršanja odnosa Jugoslavije i Vatikana.
