Od mnogih voljeni i uvažavani prof. Andrej Tarasjev (1933-2024), potomak ruskih izbeglica koje su posle Oktobarske revolucije u Beogradu pronašle svoj novi dom, usnuo je u Gospodu 13. novembra 2024. godine. U subotu, 16. novembra 2024. godine, sa početkom u 9 časova u ruskom hramu Svete Trojice na Tašmajdanu biće služena sveta zaupokojena Liturgija sa opelom novoprestavljenom ipođakonu Andreju. Vječnaja pamjat!
Ipođakon Anrej Tarasjev je rođen 1933. godine u Beogradu. U Srbiju i našu prestonicu porodica Tarasjev je pristigla tokom egzodusa ruskog naroda koji je usledio tokom i posle Oktobarske revolucije. Andrej je dete ruskih emigranata koji su u prethodnim generacima iznedrili brojne ugledne sveštenike i oficire, među kojima i više generala. On je po svemu jedna sasvim osobita, dragocena i izuzetno važna ličnost prosvetno-duhovnog života u Srbiji dvadesetog i dvadeset prvog veka.
Osnovnu školu je završio u Beogradu, u Ruskom domu cara Nikolaja Drugog, dok je maturirao u Drugoj muškoj gimnaziji. Studirao je istoriju umetnosti i arhitekturu, a diplomirao ruski jezik na Katedri za istočne i zapadne slovenske jezike i književnosti Filozofskog fakulteta u Beogradu. Njegov život je obeležio pedagoški rad sa mladima, učenicima i studentima, a autor je desetak udžbenika ruskog jezika i više naučnih studija iz oblasti ruske književnosti.
Bogat naučni opus
Do odlaska u penziju bio je dugogodišnji profesor i lektor za ruski jezik na Filološkom fakultetu u Beogradu, predavač na Višoj ekonomskoj školi, horovođa ruskog hrama Svete Trojice i ipođakon u crkvi Svetog Trifuna na Topčiderskom groblju. Inače, imao je „prekid u karijeri“ kada je za vreme komunističke diktature, januara 1962. godine, udaljen sa katedre za ruski jezk „zato što peva i diriguje u crkvi“! Bio je jedan od naših najvećih stručnjaka za ruski jezik i književnost, posebno za klasičnu rusku književnost, kao i za oblast crkvenog pojanja. Decenijama je vodio više crkvenih i građanskih horova. Kao dugogodišnji stručni konsultant Patrijaršije srpske za ruski jezik radio je na prevodima crkvenih knjiga i najsloženijih tekstova. Sa patrijarhom Pavlom, tadašnjim Episkopom raško-prizrenskim, uspostavio je trajno prijateljstvo tokom zajedničkog rada u Komisiji za prevod Novog zaveta.
Autor je preko pedeset naučnih i stručnih radova iz oblasti filologije, posebno ruskog jezika, književnosti i istorije. Naročito su dragoceni njegovi zapisi i knjige iz oblasti istorije Ruske Pravoslavne Zagranične Crkve u periodu od 1918. do 1937. godine. Posebno je dragocena njegova knjiga o ruskim monasima i mohinjama kao obnoviteljima srpskih manastira. Zanimljivo je da je, između brojnih ruskih i srpskih arhijereja i prvojerarh Ruske Pravoslavne Zagranične Crkve mitropolit Antonije (Hrapovicki) za vreme svojih boravaka u Beogradu bio čest gost u stanu Andrejevog oca, krstonosnog prote Vitalija Tarasjeva, koji je bio starešina Podvorja Ruske Pravoslavne Crkve i hrama Svete Trojice u Beogradu. Andrejev stariji brat Vasilije bio je paroh pri ruskoj Svetotrojičkoj crkvi na Tašmajdanu, a njegov bratanac, protojerej-stavrofor Vitalije Tarasjev, danas je starešina tog hrama.
