Radoje Domanović, najpoznatiji srpski satiričar, rođen je u šumadijskom selu Ovsištu u topolskom okrugu 16. februara 1873. godine, od oca Miloša (1852–1904), seoskog učitelja, i majke Perse Cukić (1849–1921).
Radojev pradeda Vučić Timotijević (1761–1847), doselio se u Šumadiju iz Hercegovine, iz sela Domanovići, koje se nalazi u blizini Čapljine i Prebilovaca, a danas pripada Hercegovačko-neretvanskom kantonu Federacije Bosne i Hercegovine. Njegovi potomci uzeli su prezime prema selu iz kog potiču. Slava Domanovića su Sveti vrači Kozma i Damjan.
Nakon službovanja njegovog oca u selu Ovsištu, porodica Domanović se vratila u selo Jarušice gde je Radoje završio osnovnu školu od sedam razreda.
Rani radovi Radoja Domanovića
Sedam razreda gimnazije (koliko je tada trajalo srednje obrazovanje) Radoje završava u Kragujevcu 1890. godine. U tom periodu buktali su sukobi između pristalica pokreta Svetozara Markovića i radikalne stranke protiv kralja Milana, ali Radoje je tada bio previše mlad da bi to uticalo na oblikovanje njegovih stavova.
Prema svedočenju savremenika, Radoje se u tom periodu prvi put okušao u pisanju, napisavši barem jednu pripovetku o nekom hajduku iz Sipića, ali iz tog perioda njegovog stvaralaštva ništa nije sačuvano. Za vreme školovanja u Kragujevcu, zavoleo je i slikarstvo, ali mu otac nije dozvolio da se time bavi.
U jesen 1890. godine, Radoje upisuje Filološko-istorijski odsek Filozofskog fakulteta na Velikoj školi. U tom periodu, njegov otac biva penzionisan, i zbog pokušaja da predstavi vlastima svoje imovinsko stanje lošijim nego što je bilo, on ni sinu ne šalje dovoljno sredstava da bi se školovao bez poteškoća. Radoje se u tom periodu često zaduživao i živeo je u relativnom siromaštvu, pa zbog dugova nije mogao podići ni svedočanstvo o završenom fakultetu.
Najviše je voleo Gogolja
Pošto mu školovanje nije omogućilo da kvalitetno nauči strane jezike, Radoje je bio ograničen na čitanje srpskih prevoda svetske književnosti. Ostalo je zabeleženo da je za vreme školovanja od ruskih i svetskih pisaca uopšte najviše cenio Gogolja. U to vreme Radoje je pisao i pesme, i jednu od njih, „Veče“, pročitao je pred članovima studentskog udruženja „Pobratimstvo“ 1892. godine.
Iz studentskog perioda njegovog stvaralaštva potiču pripovetke kao što su: „Rođendan“, „Sima penzionar“, „Slava“, „Slika sa ulice“ ili „Baba-Stana“.
Posao učitelja i politička pripadnost
Dvadeset prvog januara 1895. godine, Radoje je postavljen za učitelja u Pirotskoj gimnaziji, i time započinje njegova kratka učiteljska karijera. U to vreme, dvadesetak godina nakon oslobođenja tih krajeva od Turaka, život u toj sredini već se nije mnogo razlikovao od sredine u kojoj je Radoje ponikao.
Na samom početku svog službovanja, Domanović se u Pirotu upoznaje s Jašom Prodanovićem, koji je imao značajnu ulogu u formiranju Radojevih političkih ideja. Priključivši se opozicionoj Narodnoj radikalnoj stranci, Radoje dolazi u direktan sukob s reakcionarnim režimom obrenovićevskog dvora. Već u oktobru 1895. godine Domanovića, samo zbog partijske pripadnosti, premeštaju u Vranje.
U Pirotu se Radoje ženi s Natalijom Raketić (1875–1939), učiteljicom, rodom iz Sremskih Karlovaca, sa kojom će imati troje dece. Bio je profesor u Vranju, zatim u Leskovcu, da bi svoju profesorku karijeru okončao u leto 1898.
Na Desetom godišnjem zboru Profesorskog društva, 9. avgusta 1898. godine, Radoje istupa kao govornik protiv tog zakona, predlažući rezoluciju koju zbor jednoglasno usvaja. Mada je Radoje zbog donošenja zakona, a pre svega zbog pripadnosti Radikalnoj stranci, već u julu izgubio položaj u službi, direktno istupanje protiv režima u potpunosti je onemogućilo i svako drugo njegovo zaposlenje u državnim institucijama
Odlazak u Beograd
Na nagovor prijatelja, Domanović se sa suprugom i kćerkom seli u Beograd, gde će se i trajno nastaniti. Kraj HH veka u Beogradu i celoj Srbiji obeležilo je zaoštravanje sukoba između režima i opozicije.
Radoje Domanović tada, zajedno s prijateljima Jankom Veselinovićem, pesnikom Miloradom Mitrovićem i drugima, ulazi u krug saradnika „Zvezde“, jedinog ozbiljlnog opozicionog lista u zemlji, čiji su saradnici bili i mnogi drugi književnici i boemi tadašnjeg Beograda. Bez službe i redovnih prihoda, Radoje se nalazio u nezavidnoj materijalnoj situaciji, zarađujući za život od honorara za novinske članke i pripovetke.
Tada se prvi put na srpskoj književnoj sceni Domanović predstavlja kao satiričar, objavljujući u drugoj polovini 1898. godine pripovetke „Demon“ i „Ukidanje strasti“.
Nakon dolaska njegovog prijatlja Pavla Marinkovića na mesto ministra, nekadašnjeg saradnika „Zvezde“, koji je mnogim od svojih nekadašnjih prijatelja i saradnika uspeo da obezbedi kakav-takav posao u državnoj službi.
Među njima je bio i Radoje Domanović, koji je jula 1900. godine postao pisar u Državnoj arhivi, a marta 1901. pisar u Ministarstvu prosvete i crkvenih dela. Međutim, Radojev nepomirljivi opozicioni stav ne samo da se nije ublažio, već je postajao sve izraženiji.
U tom periodu on u „Srpskom književnom glasniku“ objavljuje neke od svojih najznačajnijih satiričnih pripovedaka: „Kraljevića Marka po drugi put među Srbima“ , „Vođu“ i „Stradiju“.
Povratak u Pirotsku gimnaziju
U leto 1902. godine, Domanović je zvanično prebačen u Pirotsku gimnaziju, ali je on taj premeštaj odbio, i time je ponovo ostao bez službe. Tada Radoje postaje saradnik radikalskih novina „Odjek“, i staje u prve redove u borbi protiv reakcionarnog režima kralja Aleksandra. Urednik „Odjeka“, koji je bio višekratno zabranjivan, bio je Radojev dugogodišnji prijatelj i kum Jaša Prodanović.
U periodu saradnje s „Odjekom“ Radoje je pisao kratke političke članke, kao što su: „Marksisti na praksi“, „Naši državnici“, i nekoliko kratkih pripovedaka: „Božje suze“, „The, šta ćeš“, „Ča-Đorđev đogat“ i druge.
Odlazak u Nemačku
Domanović je 29. maj 1903. godine dočekao bez službe, živeći od male i neredovne novinarske plate, ali na vrhuncu popularnosti i stvaralačke snage. Nakon prevrata ponovo dobija položaj pisara u Ministarstvu prosvete i crkvenih dela, a u avgustu 1903. godine podnosi molbu Ministarstvu za jednogodišnje plaćeno odsustvo i boravak u Nemačkoj, s ciljem usavršavanja svog književnog rada. Odsustvo u trajanju od godinu dana mu je odmah odobreno, i on je sa suprugom i kćerkom otišao u Minhen. Mada je pažljivo pratio dešavanja u Srbiji, u političkom životu nije učestvovao, i mogao je da proširi svoje oskudno znanje nemačkog jezika, da čita Svifta, Dikensa i druga dela svetske književnosti u nemačkom prevodu.
Povratak u Srbiju
Na Božić 1904. godine, Radoje pokreće svoj list, „Stradiju“. Skoro ceo sadržaj lista Radoje je ispunjavao sam, ali više nije imao takvog stvaralačkog žara koji ga je pokretao tokom borbe protiv režima kralja Aleksandra, što zbog velikog razočarenja, što zbog nepostojanja jedinstvene političke platforme na koju bi se mogao osloniti. Materijala za kritiku još uvek je bilo mnogo, i on piše pretežno članke na aktuelne političke teme, bez mnogo književnog stvaralaštva.
Među člancima iz Stradije mogu se izdvojiti njegovi angažovani tekstovi poput: „Javno mnjenje“, „Jednako ‘oni’ u modi“, „Secesija“ i slični.
Domanović se, međutim, i nakon toga ne predaje. Na izborima za poslanike u Beogradskom okrugu 1905. godine, Radoje Domanović i Milorad Mitrović se kandiduju na nezavisnoj, disidentskoj listi Alekse Žujovića. Ipak, Domanović nije imao uspeha u političkom organizovanju.
Tokom 1906. godine, Radoje Domanović je zvanično bio vlasnik još jednog kratkotrajnog lista – „Novog pokreta“. U „Novom pokretu“ započeo je svoje najobimnije delo, „Kralj Aleksandar po drugi put među Srbima“, koje je ostalo nezavršeno, a objavio je i dva teksta koja možemo posmatrati kao njegov finalni politički manifest: „Radikalnoj demokratiji“ i „Razgovor s demokratijom“.
Radoje Domanović umro je pola sata posle ponoći 17. avgusta 1908. godine u Beogradu, nakon duge borbe sa hroničnim zapaljenjem pluća i tuberkulozom. Sahranjen je u porodičnoj grobnici na Novom groblju u Beogradu. Preostali njegovi književni radovi koji su ostali u rukopisu, kao i slikarska dela, propali su tokom Prvog svetskog rata.
