Đorđe Stanojević bio je fizičar, rektor Univerziteta u Beogradu, upravnik Astronomske i meteorološke opservatorije, konstruktor prve radio-stanice u Beogradu i pionir elektrifikacije u Srbiji.
Stanojević je diplomirao 1881. godine na Velikoj školi u Beogradu.
Tokom više decenija rada, osim pitanja elektriciteta i njegove upotrebne vrednosti, bavio se istraživanjima iz oblasti fizike, mehanike i astronomije, kao i novim tehničkim pronalascima, poput fotografije u boji i rashladnih uređaja.
Stanojević je kao pitomac Ministarstva vojnog bio na studijama i praksi u najpoznatijim astronomskim i meteorološkim opservatorijama Evrope (Potsdam, Hamburg, Medon, Grinič, Kju i Pulkovo).
Kao nagradu za svoj rad, Stanojević dobija poziv od Pariske opservatorije da učestvuje u naučnoistraživačkoj ekspediciji radi proučavanja Sunca, i to u Petrovsku, gde je učestvovao u proučavanju potpunog pomračenja.
Stanojević je objavio nekoliko naučnih radova iz astrofizike u izdanjima Pariske akademije nauka. To su ujedno i prvi naučni radovi iz astronomije uopšte kod Srba.
Zaslužan je za uvođenje prvog električnog osvetljenja u Beogradu i Srbiju krajem osamdesetih godina 19. veka, umesto do tada preovlađujućeg gasnog.
To je Beograd uvelo među prve prijestonice Evrope sa potpunim električnim osvetljenjem.
Stanojević je bio redovni profesor fizike i mehanike na Vojnoj akademiji i redovni profesor eksperimentalne fizike na Velikoj školi u Beogradu.
On je tokom karijere bio redovni profesor Univerziteta u Beogradu, a zatim dekan Filozofskog fakulteta i rektor Univerziteta.
Stanojević je bio prijatelj i poštovalac dela Nikole Tesle, a napisao je i knjigu „Nikola Tesla i njegova otkrića“.
Zaslužan za izgradnju prvih hidroelektrana u Srbiji: „Užice“ na Đetinji, „Vučje“ na Vučjanci, „Niš“ na Nišavi, „Veliko Gradište“ na Peku, „Vlasotince“ na Vlasini, „Ivanjica“ na Moravici i „Zaječar“ na Timoku.
Đorđe Stanojević konstruisao je Beogradsku termocentralu, a zaslužan je i za prvo demonstriranje radija 1908. godine u srpskoj prestonici.
