Beograd je u periodu između dva svetska rata obeležila intenzivna izgradnja stambene arhitekture. Ove okolnosti uticale su na dalji razvitak specifične prostorne organizacije stana u kojem se ogledao svakodnevni život pojedinca, od beogradske srednje klase do intelektualne elite. Pored bogato dekorisanih fasada u stilu akademizma, eklekticizma i ar dekoa, arhitekti su posebnu pažnju posvećivali projektovanju ulaznih portala, holova i mahom težili svojevrsnom total dizajnu zahvaljujući evropskim uzorima.
U ratu je uništeno 30 odsto beogradskih stanova, što je mnoge ostavilo na ulici. Osim toga, potencijal koji je Beograd počeo da pokazuje privukao je veliki broj ljudi da se iz manjih mesta Srbije i Jugoslavije preseli u prestonicu. Beograd je odjednom postao preplavljen stanovništvom i svi su želeli deo njegovog zemljišta.
To je skoro bilo nemoguće, s obzirom na to da je grad bio u rukama najbogatijih, koji su činili 10 odsto stanovništva. U prvim decenijama 20. veka bogataši su masovno zidali višespratnice u centru grada po ugledu na svetske metropole. Stanove, koji su najčešće bili salonski, izdavali su ekonomski stabilnijim građanima, dok su siromašni živeli u napola srušenim udžericama u centru ili loše opremljenim stanovima u naseljima koja su nikala. Tako se pojavila potreba za malim stanovima, koje su činili soba i kuhinja. Atraktivni objekti van užeg centra grada privlačili su elitu da gradi i naseljava se u blizini. Tako su u okolini Belog dvora počele da niču elitne vile koje i danas krase taj deo grada. Ostatak Beograda takođe se širio delovanjem imućnih. U migraciji četrdesetpet hiljada ruskih izbeglica koje su u Kraljevinu SHS prispele posle pet evakuacija sa juga Rusije od 1919. do 1921.god., među stručnjacima različitih vokacija, našlo se i sedamdesetak arhitekata. Do kraja treće decenije, iz različitih država u rasejanju, stiglo je još osamdeset arhitekata i stotinak studenata arhitekture.
Kada se pomene ruska emigracija u Srbiju posle Oktobarske revolucije, obično se misli na belogardejce, koji su se borili protiv crvene armije. Međutim, bila i grupa od pedesetak ruskih arhitekta, slikara i drugih umetnika, koji su kroz 20. vek promenili mapu Beograda.
Oni su doprineli razvoju i modernizaciji grada, koji je nakon rata bio u ruševinama i zaostao za zapadnim standardima. Zahvaljujući Rusima, beogradska arhitektura je prerasla provincijske stege i približila se kulturno razvijenijim evropskim sredinama. Ni neminovna modernizacija srpske arhitekture ne bi mogla da se sprovede da ruski emigranti nisu obezbedili uslove podizanjem stručnih kriterijuma.
