Aleksa Šantić bio je istaknuti srpski pesnik, rođen 27. maja 1868. godine u Mostaru, koji je ostavio značajan trag u književnosti. Rođen je u porodici trgovaca, zato se i on školovao za trgovca i to u Ljubljani i Trstu. Nakon završenih škola vratio se u rodni Mostar. Mostar je zatekao u pustoši nakon hercegovačkog ustanka koji je podignut protiv Austrije.
Šantić je počeo da radi u trgovini svog oca, gde je najviše čitao knjige i neke listove do kojih je mogao da dođe. Tek je nakon nekoliko godina napokon počeo i da piše. Uključio se i u književni, ali i društveni rad u svojoj zajednici, čime je počela i njegova književna karijera.
Uzor su mu bili Ilić i Zmaj
Po uzoru na Vojislava Ilića i Zmaja, pisao je pesme u kojima je ispoljavao svoje emocije, najčešće bol i razočarenje, ali takođe i poeziju s nacionalno obojenim idejama, prikazujući socijalno stanje srpskog naroda te narodni prkos protiv osvajača. Sve to pisao je iz neke osobne perspektive, čime su pesme ispadale izrazito rodoljubive.
Njegovo stvaralaštvo obuhvata različite teme, ali je najpoznatiji po lirskim pesmama koje su često romantične, melanholične i povezane s ljubavlju, prirodom i rodnom zemljom.
Šantićeva poezija često odražava uticaje orijentalne i evropske književnosti. Bio je duboko vezan za svoj rodni grad Mostar, a motivi kao što su Neretva, Stara čaršija i mostovi često se pojavljuju u njegovim delima. Pesme kao što su „Emina“ i „Ostajte ovde“ smatraju se klasicima naše književnosti.
Šantić je počeo da piše za novine i časopise. Bio je saradnik u časopisu „Golub“, „Bosanskoj vili“, „Javoru“, „Otadžbini“ i drugima. Bio je i jedan od prvih urednika „Zore“, pokrenute 1896. godine. 1888. godine osnovao je Srpsko pevačko društvo „Gusle“, kako bi počeo da žiri nacionalnu svest među svojim narodom.
1902. godine Šantić je nameravao da se preseli u Ženevu, ali ne mogavši tamo izdržati, nakon tri nedelje vratio se u Mostar. Neko vreme živeo je u Borcima kod Konjica, ali onda je 1913. godine bio proteran iz Mostara od strane austrougarske vlasti. Bio je uhićivan i zatvaran, najčešće upravo zbog sadržaja svojih pesama.
1914. godine Šantić je posatao dopisni član Srpske kraljevske akademije
Za vreme života napisao je i objavio preko 800 pesama. Među njima su najpoznatije „Emina“, kasnije pretvorena u sevdalinku,“Ostajte ovdje“, „Moja otadžbina“, „O klasje moje“, „Što te nema?“, „Pod krstom“, „Veče na škoju“ i mnoge druge.
Šantić je živeo u vreme kada je Bosna i Hercegovina bila pod osmanskom vlašću, a njegova poezija odražava duh toga doba. Bio je i politički angažovan, podržavajući ideje o slobodi i nezavisnosti. Na žalost, život mu je prerano okonačan 1924. godine, ali je ostavio trajan doprinos našoj književnosti i ostao voljen među čitaocima.
