Nepojmljivi organizovani zločini komuno–ustaških srbožderskih snaga i pokreta nad srpskim civilima u Prvom i Drugom svetskom ratu najbolje dokazuju verski karakter svih pohoda na srpski narod i Pravoslavlje na balkanskom poluostrvu.
Teško da su napujdani komunistički revolucionari ikad shvatili da ih papska verska globalizacija lukavo instrumentalizuje i stavlja u službu panonskog krstaškog rimokatolicizma, antemurale christianitatis. KPJ je formirana neposredno posle Velikog rata (1914–18). Sve ružne, zlonamerne i besmislene ocene i optužbe na račun Srba i Kraljevine SHS formulisane su uglavnom na Četvrtom kongresu Komunističke partije SHS koji je Crvena Internacionala upriličila u nemačkom gradu Drezdenu od 03. do 15. novembra 1928. godine. Kongresu je prisustvovalo dvadeset pet delegata i Filip Filipović kao predstavnik Komunističke omladine. Na Kongresu su donete izrazito anti–srpske smernice i rezolucije. Jedna od glavnih odluka Kongresa je da je nova država – Kraljevina SHS – „imperijalistička tvorevina“ nastala kao rezultat Velikog rata. Iako su Srbi osnovali Kraljevinu SHS žrtvujući svoje dve kraljevine (Srbiju i Crnu Goru) za koje je u Velikom ratu proliveno more srpske krvi, komunisti su smatrali da novu državu treba odlučno razbiti i srušiti kao „imperijalističku tvorevinu“ i „tamnicu ugnjetenih naroda“.
Kao glavnog krivca komunisti su označili „srpsku buržoaziju“ i njen „hegemonistički režim“. Zato je akcioni plan predvideo da se od srpskog nacionalnog korpusa cepanjem i usitnjavanjem stvore novi narodi i nove države. Kongres je potvrdio prethodno već ustanovljenu politiku koja je pozivala na samoopredeljenje i otcepljenje „ugnjetenih naroda“ i doneo odluku o stvaranju nezavisnih država – Hrvatske, Crne Gore, Makedonije i Slovenije, dok bi mađarski i albanski narod imali pravo da se odvoje, jer je zaključeno da je njihovu zemlju „anektirala srpska buržoazija“ („Istorija SKJ“, str. 104-107). U tom cilju odlučeno je da KPJ podrži razne organizacije koje su se borile protiv srpske prevlasti, uključujući hrvatske ustaše, Kosovski komitet, bugarsku VMRO i slične revolucionarno–terorističke organizacije.
Rezoluciju i akcioni plan Četvrtog kongresa KPJ u vezi nacionalnog pitanja i stava Kominterne najjasnije je formulisao Moša Pijade (1890–1957), Brozov savetnik, glavni ideolog i prvi ustavotvorac. Ove zaključke i rezoluciju je objavio u svom spisu „Istoriski arhiv Komunističke partije Jugoslavije“; tu se između ostalog, mogu pročitati sledeća uputstva i zaključci:
1. Partija treba da koncentriše borbu radničke klase, seljaštva i ugnjetenih nacija pre svega protiv glavnog neprijatelja, hegemonističke buržoazije i njene vojne monarhije.
2. U borbi protiv njenog režima nacionalnog ugnjetavanja u prvom redu treba da stoji naša Partija u samoj Srbiji, gde je baza hegemonističkog režima, priznajući otvoreno pravo na otcepljenje i pravo na oružani ustanak protiv nacionalnog ugnjetavanja, i propovedajući i sama ukazujući sistematsku pomoć pokretima ugnjetenih nacija…
3. Budući da mase naroda teže ka otcepljenju, dobila je parola samoopredeljenja do otcepljenja u poslednje vreme naročito aktuelni značaj, i konkretizovanje ove naše parole znači najpunije pomaganje sviju akcija masa koje vode ka obrazovanju nezavisne Hrvatske…Za nezavisnost Hrvatske bori se naša Partija bez ikakvog uslova ili rezerve. Zato Partija ne sme ograničiti pravo na samoopredeljenje samo na pretstavnike radničkih i seljačkih masa, niti smemo našu opštu agitacionu parolu radničko-seljačke vlasti i Balkanske federacije radničko-seljačkih republika postavljati kao uslov za naše učešće u borbi masa za nezavisnost Hrvatske, nego ćemo mi u toku borbe za nezavisnost Hrvatske masama objašnjavati da se konačno oslobođenje, kako hrvatskog, tako i ostalih ugnjetenih naroda na Balkanu, može osigurati samo izvojevanjem radničko-seljačke vlasti i stvaranjem Balkanske federacije radničko-seljačkih republika.
4. Partija će najpunije pomagati sve akcije masa koje vode k obrazovanju nezavisne Crne Gore, pritom bezobzirno demaskirajući direktne eksponente hegemonističkog režima i kolebljivost buržoaskog voćstva Crnogorske federalističke stranke i objašnjavajući masama da se konačno oslobođenje crnogorskog naroda može osigurati samo izvojevanjem radničko-seljačke vlasti i stvaranjem Balkanske federacije radničko-seljačkih republika.
5. Partija izjavljuje solidarnost revolucionarnih radnika i seljaka ostalih nacija Jugoslavije, a pre svega Srbije, s makedonskih nacionalno-revolucionarnim pokretom, preporođenim u licu VMRO (ob) Unutrašnje makedonske revolucionarne organizacije (ujedinjene) i poziva radničku klasu da svestrano pomažu borbu za nezavisnu i ujedinjenu Makedoniju.
6. Partija izjavljuje solidarnost revolucionarnih radnika i seljaka ostalih nacija Jugoslavije, a pre svega Srbije, s albanskim nacionalno-revolucionalnim pokretom u licu Kosovskog komiteta i poziva radničku klasu da svestrano pomaže borbu raskomadanog i ugnjetenog albanskog naroda za nezavisnu i ujedinjenu Albaniju.
***
Nepojmljivi organizovani zločini komuno–ustaških srbožderskih snaga i pokreta nad srpskim civilima u Prvom i Drugom svetskom ratu najbolje dokazuju verski karakter svih pohoda na srpski narod i Pravoslavlje na balkanskom poluostrvu. Teško da su napujdani komunistički revolucionari ikad shvatili da ih papska verska globalizacija lukavo instrumentalizuje i stavlja u službu panonskog krstaškog rimokatolicizma, antemurale christianitatis. (Žarko Vidović: „Srbi i Kosovski zavet u Novom veku“, Beograd, 2021, str. 74)
