Danas u pet i po časova ujutru, preminuo je u Vračarskom sanatorijumu vojvoda Živojin Mišić. Po rešenju Ministarskog saveta, vojvoda će biti sahranjen o državnom trošku”. Bilo je to službeno saopštenje o vojvodinoj smrti, 20. januara 1921.
Hladno zimsko jutro, 21. januara, nije omelo hiljade Beograđana i pridošli narod da odaju poslednju poštu pobedniku sa Kumanova, Bitolja, Kolubare, Solunske ofanzive. Pobedniku sa svih bojišta za oslobođenje i ujedinjenje Srba, Hrvata i Slovenaca.
Beogradska “Tribina” je obaveštavala: “Umro je najveći vojnik naše povjesnice, vrli i slavljeni vojvoda Živojin Mišić”.
Ispraćaj vojvode
U Oficirskom domu, defilovao je narod da mu oda poslednju poštu, dostojanstveno i tužno. Stigli su i seljaci iz Struganika. U koporanima i šajkačama. Doneli su vojvodi šljive “šeftelije” iz njegove bašte. Seljanke, obučene u kecelje planinki koju je nekada nosila i Anđelija, majka Živojinova u vreme muže krava kraj koliba, ispod Maljena i Suvobora. U torbi šarenici doneli su malo sira i pogače. “Narod izgubio vojvodu. Gore, u nebeskoj Srbiji, Radovan i Anđelija dočekuju trinaesto dete“, šaputali su seljaci iz Struganika. Bio je to kraj velikog ratnika i finale njegovog marša u miru.
Godine 1917. vojvoda Mišić je sa štabom Prve armije boravio u selu Voštarane, u severnoj Grčkoj. Za Božić, 7. januara 1917. kapelnik vojne muzike, Marko Radosavljević, darovao je vojvodu Mišića svojom kompozicijom. Bilo je to još jedno oduševljenje vojnika i muzičara, vojvodi i komandantu. Muziku ovoga marša čine motivi narodnih pesama: “Devojče, plavojče” i “Biljana platno beleše”.
Marš, “Vojvoda Živojin Mišić”, sadrži poruku za ratnu pobedu, ali i za mir. U delu koji sadrži melodiju “Biljana platno beleše”, ne oseća se slika vinara koji sreću lepu Biljanu i pletu želje o lepoti i nežnosti. U maršu, želje nisu za vinare, već za ratnike.
Tako je među najlepšima, prvo u Grčkoj, a onda duž novonastale države Srba, Hrvata i Slovenaca, zatrubio marš “Vojvoda Živojin Mišić”. Kao uspomena na vojvodu i srpski narod. Originalni rukopis autora čuva se u Mišićevom muzeju u Struganiku. Požutele note dugo su čekale svoga maestra. Uostalom, kao i pravu istinu o velikom ratu i vojvodama.
