Iako malo po broju, ono što je Binički dao — naše je. On je od onih naših muzičara i kompozitora, koji su ušli u dušu naše narodne pesme, pevaju je i sami, vole je, uživaju u njoj. Pesme Biničkog odlikuju se narodnim koloritom. Sve što je imao, sve što je mogao dati, Binički je priložio kulturnom razvitku i napretku svoga naroda.
Stanislav Binički je jedan od naših najpoznatijih kompozitora i dirigenata, rođen je u mestu Jasika kod Kruševca 27. jula 1872. godine. Prvo muzičko obrazovanje stekao je još tokom školovanja u Beogradu, Nišu i Leskovcu. Svirao je violinu i flautu. Obrađivao je kompozicije za đački orkestar još tokom gimnazijskih dana.
Ono što je manje poznato je i to da ga je privlačilo i solo-pevanje još u školskim danima. Iako je bio muzički talentovan po završetku gimnazije upisuje po želji oca Prirodno-matematički fakultet na tadašnjem Filozofskom fakultetu u Beogradu. Za vreme studija u Beogradu, Binički aktivno učestvuje kao pevač u pevačkom društvu Obilić i Beogradskom pevačkom društvu. Tokom studentskih dana osniva na Velikoj školi Akademsko muzičko društvo u cilju negovanja instrumentalne muzike. Po završenom fakultetu odlazi iz Beograda u Leskovac (1894-1895) gde predaje matematiku.
Pored matematike u slobodno vreme drži časove violine, flaute i solo-pevanja. Tokom jednogodišnjeg boravka u Leskovcu piše svoju Zbirku pesama iz okoline Leskovca i muziku za hor koju tada izvodi Pevačko društvo Branko. Binički ga je obnovio dolaskom u Leskovac i tokom boravka bio njegov horovođa. Iz ovog perioda značajno je istaći da se bavio i komponovanjem. Tu se izdvaja orkestarska minijatura „Zašto Sike, zašto“, koja je tada u leskovačkom kraju bila dobro poznata, a zadržala se još iz turske vladavine.
Karijera
Prva muzička znanja stekao je od Stevana Mokranjca i Josifa Marinkovića, pevajući u pevačkom društvu Obilić kao i u Beogradskom pevačkom društvu.
Za vreme studija u sklopu Velike škole osniva Akademsko muzičko društvo. Zatim, posle jednogodišnjeg rada u gimnaziji u Leskovcu, gde je predavao matematiku, odlazi u Minhen, gde narednih četiri godine, između 1895. i 1899. godine, studira kompoziciju i solo pevanje na Muzičkoj akademiji kod profesora Jozefa Rajubergera.
Nakon završenih studija, vratio se u Beograd, gde je učestvovao u razvoju muzičke i pedagoške delatnosti. Postaje vojni kapelnik i osniva prvi simfonijski Beogradski vojni orkestar, a 1904. i Muziku kraljeve garde kojom diriguje do 1920. Paralelno sa dirigovanjem aktivan je i kao horovođa u Beogradskom pevačkom društvu Obilić, Tipografskom pevačkom društvu Jakšić, kao i u Pevačkoj družini Stanković. Z
Zajedno sa Mokranjcem i K. Manojlovićem osniva Srpsku muzičku školu (danas Muzička škola „Mokranjac“). Bio je horovođa mnogih pevačkih društava i dirigent Narodnog pozorišta, gde je i 1920. godine osnovao Operu, čiji je prvi dirigent i direktor bio.
Uvažena ličnost
Stanislav Binički je bio uvažena ličnost kada je, krajem tridesetih godina 20. veka, pozvan da po prvi put čuje novopostavljena zvona na novoj, upravo završenoj crkvi Svetog Aleksandra Nevskog na Dorćolu u Beogradu. Prema zapisu u crkvenom letopisu Binički je, slušajući, u oduševljenju uzviknuo: „Eto konačno i Beograd dobi prava crkvena zvona“.
U njegovoj rodnoj Jasici kod Kruševca svake godine se održava muzička manifestacija Dani Stanislava Biničkog, u okviru koje su nastupili mnogi ugledni solisti i ansambli.
O njegovom životu je snimljen tv film „Binički“. Po njemu su nazvani Pevačka družina Binički i Muzička škola „Stanislav Binički”.
Njegova supruga bila je Miroslava Binički, rođena Frida Blank, nemica koju je upoznao tokom studija u Minhenu.
