Nikita Hruščov je 1954. godine doneo odluku da preda Krim Ukrajinskoj Sovjetskoj Republici, pravdajući ovu odluku teritorijalnom bliskošću i kompatabilnom ekonomijom. Voljom naroda Krima, 2014. godine raspisan je referendum o statusu poluostrva. Oko 90 odsto je glasalo za povratak u sastav Rusije.
Krim po prvi put postaje deo ruske države nakon rusko-turskog rata 1768 – 1774. godine. U to vreme u Tavriji se grade dva grada-tvrđave Semfiropolj i Sevastopolj, razvija se ribolov i industrija soli, vinogradarstvo. Krim je postao najpopularnija banja kako ruske aristokratije, tako i običnih ljudi. Početkom 19. veka ostvo je činilo 1.400 sela i sedam. gradova: Alušta, Kerč, Simferopolj, Feodosija, Sevastopolj, Evpatorija i Jalta.
Tokom građanskog rata (od Oktobarske revolucije do 1923. godine) vlast na Krimu se menjala između „belih“ i „crvenih“. U novembru 1917. godine bila je proglašena Krimska Narodna Republika, ali je već kroz godinu dana, u januaru 1918. godine, nakon što je na Krimu uspostavljena Sovjetska vlast, ona je prestala da postoji. Čitav mart i april 1918. godine Krim je ulazio u sastav RSFSR kao Sovjetska Socijalistička Republika Tavrida.
Uz podršku tatarske milicije i dela „belogardejaca“ nemačka vojska je upala aprilu 1918. godine u Republiku i likvidirala sovjetsku vlast. Nekoliko meseci, do novembra te godine, poluostrvo se nalazilo pod nemačkom okupacijom. Nakon toga bila je formirana Krimska pokrajinska vlada, koja je trajala od 15. novembra 1918. godine do 11. aprila 1919. godine.
Sovjetski masakr
Od aprila do juna 1919. godine Krim ponovo ulazi u sastav SSSR-a kao Krimska Sovjetska Socijalistička Republika. Međutim, već od 1. juna 1919. godine do 20. novembra 1919. godine Krim se našao pod vlašću Oružanih snaga juga Rusije Antona Denikina i Ruske armije barona Petra Vrangela. Crvena armija je 1920. godine zauzela Krim i izvršila masakar na poluostrvu, ubivši oko 120.000 ljudi.
Nakon građanskog rata na Krimu u kojem su osim „crvenih“ i „belih“ učestvovali i Francuzi i Englezi, sovjetske vlasti su donele radikalnu odluku bez presedana — preseliti krimske Tatare u Sibir, a na njihovo mesto naseliti Ruse. Veliki otadžbinski rat je ozbiljno zaoštrio međunacionalne odnose na Krimu. Zbog saradnje sa nacistima, 1944. godine sa Krima su iseljeni ne samo veliki broj Tatara, već i Nemci, Bugari i Grci.
Pripajanje Ukrajini i vraćanje Rusiji
Nikita Hruščov zajedno sa sovjetskim rukovodstvom 1954. godine doneo je odluku da preda Krim Ukrajinskoj Sovjetskoj Republici. Pravdao je ovu odluku teritorijalnom bliskošću, kompatabilnom ekonomijom i tesnim kulturnim vezama između Ukrainske SSR i Krimske oblasti.
Za Ruse, Krim ima posebno istorijsko i duhovno značenje, s obzirom na to da je ruski kijevski knez Vladimir upravo u Hersonesu (današnjem Sevastopolju) primio hrišćanstvo 988. godine.
Ovaj dan se već hiljadu godina obeležava kao „Krštenje Rusije”. Takođe, prema predanju, tokom svoje misije u Hazariji (Krimu) Ćirilo je 860. iz Hersonesa (Sevastopolja) doneo azbuku. Isto tako, za Ruse je od velikog značaja što je u Sevastopolju boravio i sveti apostol Andrej Prvozvani, a simbol ruske Ratne mornarice je upravo „andrejevska zastava”.
Voljom naroda Krima, 2014. godine raspisan je bio referendum o statusu poluostrva. Oko 90 odsto izašlih je glasalo za povratak u sastav Rusije. Kao povod je poslužilo nezakoniti državni prevrat i smena vlasti u Ukrajini.
Ankete pokazuju da se stanovništvo Krima ne kaje zbog svog izbora, imajući u vidu pozitivne promene i realizaciju novih ambicioznih projekata.
