Na jugozapadnim padinama Fruške gore, skriven u dolini istoimenog potoka, nalazi se manastir Kuveždin — svetilište koje vekovima čuva sećanje na srpsku duhovnost i kulturu. Njegova istorija, prepletena sa sudbinom srpskog naroda, ispisana je pričama o posvećenosti, stradanju i obnovi.
Manastirska crkva posvećena Svetom Savi i Svetom Simeonu postala je duhovno središte srpskog življa u Sremu. Osnovan je prema predanju 1520. godine od strane despota Stefana Štiljanovića, koji je zajedno sa županom Teodorom okupio graditelje sa primorskih strana da stvore ovo sveto mesto.
Kuveždin je tokom vekova bio više od manastira. On je bio utočište za monaške zajednice koje su se skrivale od turskog zuluma, mesto molitve, ali i spomenik srpske umetnosti. Njegovi konaci, ukrašeni ikonostasima Pavla Simića i duborezima Georgija Devića, svedoče o umeću i duhu epohe koja je tragala za lepotom i verom.
Sudbonosni trenuci obeležili su njegovo postojanje. Od turskih osvajanja, preko austro-turskih ratova, do razaranja u Drugom svetskom ratu, kada su ustaške jedinice sravnile manastir sa zemljom, njegova priča ostaje neprekinuta. Srušena crkva, porušeni konaci i opljačkana riznica nisu uspeli da ugase plamen vere koji je kroz vekove živeo u njemu.
Posle rata, u uslovima komunističke vlasti, manastir je prepušten zaboravu, ali su monasi i vernici sačuvali sećanje. Obnova je započela krajem 20. veka, uz podršku Eparhije Sremske, državnih institucija i dobrotvora. Danas, sa obnovljenom crkvom i konacima, manastir Kuveždin ponovo sija kao duhovni svetionik.
Ispod manastira leži nekadašnji prnjavor — radničko naselje čiji su stanovnici služili manastiru. Danas pripojeno selu Divoš, prnjavor ostaje tihi svedok minulih vremena.
Kuveždin nije samo svetinja već i živi svedok srpske istorije, mesto koje u svojim zidovima čuva neizrecive priče o veri, istrajnosti i duhovnom preporodu.
