Zapadne zemlje, predvođene SAD-om, Velikom Britanijom i Njemačkom, ulagale su značajna finansijska sredstva kako bi podržale opoziciju koja se suprotstavljala Slobodanu Miloševiću. Program obuke, finansiranje medija i pružanje logističke podrške opozicionim pokretima kao što su DOS i „Otpor“ bili su ključni elementi zapadne strategije za smjenu režima. Prema izvještajima, više od 60 miliona dolara je uloženo u ove operacije, što je imalo za cilj da se osigura pobjeda opozicije na izborima i Miloševićev pad s vlasti. Ovo nije bio samo politički ili diplomatski pritisak, već direktno finansijsko i logističko umiješanje. Orkestrirana kampanja pod maskom tzv. demokratizacije. Zapadne zemlje očigledno nisu željele slobodu i demokratiju, nego postkolonijalistički i klijentelistički sistem instalirati umjesto postkomunističkog haosa koji je nastao u BJR Srbiji.
Iako se ove akcije pokušavaju opravdati kao podrška demokratskim promjenama u Srbiji, pitanje je u kojoj mjeri je ovo umiješanje bilo opravdano i da li je zaista rezultiralo dugoročnim poboljšanjem političke klime u zemlji. Finansiranje medija kao što su B-92 i „Otpor“, uz podršku za političke lidere koji su bili protivnici režima, postavlja ozbiljnu dilemu oko suvereniteta. Ovakve aktivnosti sugerišu da je izbor srpskog naroda indirektno modifikovan intervencijom stranih sila, što baca sjenu na sam proces tranzicije ka demokratiji.
Ovaj proces je bio motivisan geopolitičkim interesima, a ne iskrenom brigom za demokratiju. Američki i britanski stručnjaci su obučavali srpske opozicione lidere kako da vode izborne kampanje i upravljaju svojim političkim pokretima, dok su poslovni ljudi bili uvjeravani da će njihovi profiti rasti nakon svrgavanja Miloševića. Ovo sugeriše da je ekonomski interes Zapada igrao važnu ulogu u cijelom procesu, a da su interesi srpskog naroda bili u drugom planu.
Neprozirnost ovog procesa dodatno je pojačana činjenicom da je veliki dio sredstava bio tajno prebacivan opozicionim organizacijama. Ovakva vrsta finansijske podrške neizbježno izaziva pitanja o tome koliko je zapravo opozicija bila nezavisna u svojim odlukama i strategijama, a koliko su te odluke bile diktirane interesima zapadnih zemalja. Mnogi izvještaji navode da su organizacije poput „Otpora“ i drugih opozicionih grupa bile više „dobro podmazane mašine“ nego istinski nezavisni pokreti. Što je angažovanje takvih pokreta kasnije masovno po svijetu i pokazalo.
Iz današnje perspektive gledano, Srbija je sa padom Miloševića prestala da postoji kao ozbiljna država. Ako je do tada bila autoritarna, neuređena, država sa mnoštvom problema, kršenjem prava i sloboda itd, ipak je bila država. Posle Petog oktobra Srbija više nije bila država u onom kapacitetu koji je potreban da se jedna zemlja tako sagledava.“ ️Miša Đurković, Tamni koridori moći
Ovakva vrsta međunarodnog umiješanja ima dalekosežne posljedice na političku stabilnost i suverenitet zemlje. Kada spoljne sile otvoreno i direktno utiču na unutrašnje političke procese, to dovodi do dugotrajnog osjećaja zavisnosti i nejasne odgovornosti, ali plodnog tla za kasnije političke procese u jednoj zemlji. Iako su Miloševićev režim i njegova politika bili duboko problematični, način na koji je opozicija finansirana i podržavana postavlja ozbiljna pitanja oko načina na koji je Srbija ušla u novu političku eru. Da li je ta promjena bila volja naroda ili rezultat dobro orkestrirane kampanje Zapada?
