Reformator srpskog jezika i pisma Vuk Stefanović Karadžić (1787-1864), koji je umro 7. februara pre 160 godina u Beču, zauzima važno mesto u srpskoj kulturi, ali i na univerzitetima širom sveta, među kojima je i Pitsburg gde se skoro ceo vek u Katedrali učenja neguje sećanje na njegov književni i naučni rad.
Vuk Karadžić je bio veliki revolucionar srpskog jezika i pisma, koji je uveo novu ortografiju zasnovanu na principu „piši kao što govoriš“. On je takođe bio vredan sakupljač i objavljivač srpskih narodnih pesama, priča i poslovica, koje su odrazile duh i identitet srpskog naroda. Njegov rad je privukao pažnju mnogih evropskih intelektualaca, koji su ga poštovali i divili mu se. Jedan od njih je bio i nemački pesnik Gete, koji je rekao da su srpske narodne pesme „najlepše cveće na vencu svetske poezije“. Vuk Karadžić je dobio počasni doktorat od univerziteta u Jeni, a njegovo delo je stalno predmet izučavanja i poštovanja na mnogim svetskim univerzitetima, uključujući i onaj u Pitsburgu, gde postoji Katedra za srpski jezik i kulturu.
Posle svoje smrti u Beču 1864. godine, Vukovi ostaci su preneti u Beograd 1897. godine, gde su sahranjeni pored Dositeja Obradovića, drugog velikana srpske kulturne istorije. Na njihovim grobovima u porti Saborne crkve stoji spomenik koji im je podignut 1939. godine.
Vuk Karadžić je objavio svoju prvu zbirku narodnih pesama 1814. godine pod nazivom „Mala prostonarodna slaveno-serbska pesmarica“. U toj zbirci je bilo oko stotinak liričkih i nekoliko epskih pesama, koje je Vuk čuo od pevača ili pronašao u rukopisima. Iste godine je izašla i prva verzija njegove gramatike „Pismenica serbskoga jezika po govoru prostoga naroda“, u kojoj je izložio svoje principe reforme pisma i pravopisa. Ove dve knjige su predstavljale početak Vukovog velikog projekta modernizacije srpskog jezika i kulturnog prosvećivanja srpskog naroda.
Vuk Stefanović Karadžić je bio srpski filolog, reformator srpskog jezika, sakupljač narodnih pesama i pisac prvog rečnika srpskog jezika. Najznačajnija je ličnost srpske književnosti prve polovine XIX veka.
Rođen je 1787. godine u Tršiću blizu Loznice, u porodici koja je doselila iz Crne Gore. Pisanje i čitanje je naučio od rođaka Jevte Savića, koji je bio jedan od retkih pismenih ljudi u okrugu. Obrazovanje je nastavio u školi u Loznici i manastiru Tronoši, ali ga je bolest sprečila da završi školovanje.
Učestvovao je u Prvom srpskom ustanku kao pisar i činovnik u Negotinskoj krajini, a nakon sloma ustanka preselio se u Beč, 1813. godine. Tu je upoznao Jerneja Kopitara, cenzora slovenskih knjiga, na čiji je podsticaj krenuo u prikupljanje srpskih narodnih pesama, reformu ćirilice i borbu za uvođenje narodnog jezika u srpsku književnost. Vukovim reformama u srpski jezik je uveden fonetski pravopis, a srpski jezik je potisnuo slavenosrpski jezik koji je u to vreme bio jezik obrazovanih ljudi. Tako se kao najvažnije godine Vukove reforme ističu 1818, 1836, 1839, 1847 i 1850.
Za svoj rad dobio je nekoliko odlikovanja i drugih nagrada. Uvršten je u spisak 100 najznamenitijih Srba. Imao je nekoliko braće i sestara koji su umrli. U tadašnje vreme se verovalo, u tom kraju, da je to zbog duhova i veštica. Posle smrti svoje braće roditelji su mu dali ime Vuk da bi to ime oteralo duhove i veštice. Umro je 1864. godine u Beču.
