Zahvaljujući epskoj narodnoj pesmi nema građanina Srbije koji makar jednom nije izgovorio da je nešto građeno „kao Skadar na Bojani“. O tome čiji je to grad se često diskutuje i polemiše, a jedan detalj iz njegove istorije je i da je manje od mesec dana bio u sastavu Crne Gore.
„Grad gradili Skadar na Bojani, Grad gradili tri godine dana, Tri godine sa trista majstora; Ne mogaše temelj podignuti, A kamoli sagraditi grada“, stihovi su epske pesme „Zidanje Skadra na Bojani“, koje je čuo svako ko je prošao kroz osnovnu školu u Srbiji.
Na časovima istorije učili smo o Skadru kao prestonici Duklje za vreme kneza svetog Jovana Vladimira, a zatim kao o gradu koji zajedno sa Zetom pao pod vlast velikog župana Stefana Nemanje.
O kasnijoj istorij Skadra malo su učilo. Možda i zbog toga što je i buduće vekove njegove istorije obeležila turska vladavina.
Srbi su se zadržali u Skadru i u tom periodu. Početkom 20. veka srpska crkvena opština je imala 120 pravoslavnih porodica.
Balkanski ratovi bili su pokušaj da se od oslabljenog Turskog carstva povrate okupirane teritorije. Tako su u Prvom balkanskom ratu Srbija i Crna Gora pokušale da grad priključe svojim državama.
Turci su bili poraženi, a 23. aprila predali su grad Crnoj Gori. Međutim, odlukom velikih sila, Crnogorci su 14. maja morali da se povuku, a Skadar je pripao Albaniji.
Londonskim mirovnim ugovorom 30. maja 1913. godine, uz posredstvo Velikih sila, uspostavljen je mir po kojem je Turska balkanskim zemljama predala neke svoje teritorije. Albanija je bila podeljena između Srbije, Grčke i Crne Gore. Međutim, do kraja avgusta Velike sile su se predomislile i Albanija je priznata kao nezavisna ustavna monarhija.
