Godine 1911. prvi na svijetu stvorio je leteći čamac, hidroavion. Projektovao je podmornicu za osam ljudi sa pogonom na motor od 100 KS sa unutrašnjim sagorijevanjem na tečno gorivo, po ruskoj istoriji, prvi na svijetu, prije njemačkog inženjera Otoa.
Djed Jovan i otac Stevan su bili trgovci žitom iz Novog Bečeja. Po završetku školovanja upravljao je parobrodom za vuču šlepova na Dunavu. Tu mu se rodila ideja o čamcu-ribi, podmornici koja nosi osam ljudi i ispod vode može da izdrži 20 časova. Sa ovim projektom se obraćao ruskom careviću Aleksandru Aleksandroviču ali bez većeg uspjeha.
Konsturisao vazdušni brod pre Cepelina
Dvije decenije prije Njemca Cepelina koji je radio prema nacrtima Davida Švarca, Ognjeslav je konstruisao vazdušni brod, tzv. dirižabl „Rusija“ i izradio za njega benzinski motor na vodeno hlađenje i električno paljenje.
Dirižabl je 1888. g. bio praktično gotov ali mu je za završnu montažu ponestalo novčanih sredstava. Letjelica je ostala da leži u skladištima sve dok je nije znatno oštetio požar nakon nevremena.
Dirižabl „Rusija“
Zadnja nada Kostovića da će njegov vazdušni brod biti testiran u vazduhu propala je nakon što je Ministarstvo vojske Rusije odbilo njegov zahtjev da otkupe letjelicu.
U Admiralskom brodogradilištu u Petrogradu je pravio dirižabl dužine 60 i prečnika 12 metara sa čvrstom konstrukcijom, definitivno različito od svih poznatih letećih balona.
Zamisli Kostovića ostvariće kasnije njemački grof Ferdinand Cepelin. Na više mjesta je napisano da je Kostović pronalazač prvog vazdušnog broda.
Izmislio je nov materijal-arborit
1879. godine tražeći za izgradnju dirižabla nov materijal izmislio je „arborit” po mnogima prvi vještački, sintetički materijal, neku vrstu šper-ploče. U svojoj fabrici šper-ploča u Petrogradu, Kostović je izrađivao kofere, čamce, pontonske mostove i druge predmete za praktičnu upotrebu kao i dijelove za svoje izume.
Stvorio je prvi hidroavion
Godine 1911. prvi na svijetu stvorio je leteći čamac, hidroavion. Projektovao je podmornicu za osam ljudi sa pogonom na motor od 100 KS sa unutrašnjim sagorijevanjem na tečno gorivo, po ruskoj istoriji, prvi na svijetu, prije njemačkog inženjera Otoa.
Prijava za patent motora podnijeta je tek 1888. godine, a riješena četiri godine kasnije. Njegov motor je osmocilindrični sa 80 konjskih snaga, dok je Dajmler napravio motor od svega jedne i po konjske snage. Kostović se dugo vremena odricao svog prava na motor, jer je nastojao da sačuva tajnu za Rusiju zbog čega nije pristajao da iznese detalje svog pronalaska.
Među mnogobrojnim pronalascima usavršio je i aeronautičku telegraf-emisionu stanicu.
Ideja o uređaju za izvlačenje potonulih brodova
Zanimljiva je i njegova ideja o vazdušnom torpedu i uređaj za izvlačenje potonulih brodova. Kostović je ostvario pravo na oko stotinu izuma ali su mnogi ostali na papiru, što ga je pogađalo ali je uprkos tome odbijao mnoge primamljive ponude sa Zapada.
Njegovi značajniji radovi bili su vezani za vojne potrebe i kao takvi ostajali u tajnosti. Zato je sasvim malo njegovih radova objavljeno u „Sovjetskoj enciklopediji”. O srpskim enciklopedijma da i ne govorimo. U Beogradu ne postoji nijedna ulica sa njegovim imenom, a spomenik pogotovo.
U udžbenicima takođe nema ni riječi o ovom genijalnom Srbinu čijem duhu su se klanjali i carevi i maršali.
Slavio je Svetog Nikolu
Slavio je svake godine krsnu slavu- Svetog Nikolu. Pored mnogih prijatelja, na Slavi mu je redovan gost bio naučnik Mendeljejev. Jedna njegova kćer se udala za srpskog oficira, a kad je izbio Prvi svjetski rat postala je, zajedno sa Nadeždom Petrović, dobrovoljna bolničarka. Dvije kćeri Kostovića su živjele u Beogradu.
Kad je decembra 1916. u Petrogradu umro Ognjeslav Kostović, novine su objavile da je „nestao blistav pronalazač i naučnik, čovjek koji je iz mnogo razloga zaslužio da buduće generacije pamte njegovu neobičnu sudbinu i naučni podvig”.
