Goran Radovanović, jedan od najznačajnijih savremenih srpskih reditelja, vraća se na velika platna sa svojim novim filmom „Bauk“, emotivnom pričom koja se duboko ukorenjuje u kolektivno sećanje srpskog naroda. Ovaj igrani film, koji je svetsku premijeru imao u glavnom takmičarskom programu 46. međunarodnog filmskog festivala u Moskvi, skreće pažnju javnosti na neizbrisive ožiljke koje rat ostavlja na nevine, a premijera u Srbiji na Festivalu filmskog scenarija u Vrnjačkoj Banji izazvala je snažne reakcije i emocije među publikom.
Radnja filma smeštena je u proleće 1999. godine, u vreme kada je NATO bombardovanje paralisalo svakodnevicu u Srbiji. Glavni junak je osmogodišnji Sava, dečak koji sa majkom živi u beogradskom soliteru. Njihova svakodnevna rutina odjednom biva prekinuta zlokobnim zvukom sirena i eksplozija. Savin otac je fizički odsutan, radi kao mornar na teretnom brodu i plovi po svetskim morima, ali u atmosferi rata, njegovo odsustvo postaje simbol svih očeva i muževa koji su, u jednom ili drugom smislu, izgubljeni ili odvojeni od svojih porodica. Majka, koju igra sjajna Sara Klimoska, postaje stub porodice i slika žene koja u teškim vremenima preuzima ulogu zaštitnika i oslonca.
Savino detinjstvo, koje je već bilo obeleženo očevim odsustvom, sada postaje još složenije usled rata. Njegova škola je zatvorena, a sklonište u zgradi postaje privremena stvarnost u kojoj se strah i neizvesnost stalno isprepliću. Radovanović sa izuzetnom pažnjom oslikava osećaj bespomoćnosti koji obuzima stanovnike Srbije, ali ono što „Bauk“ izdvaja je kako taj osećaj proživljava jedno dete. Savina prva ljubav prema devojčici Milici, ćerki lokalnog sveštenika, predstavlja beg u normalnost koja brzo nestaje, jer Milica sa svojom porodicom napušta zemlju, ostavljajući Savu sa novim talasom emocionalnih gubitaka.
Uloga Save, koju maestralno tumači mladi glumac Jakša Prpić, nosi celu priču i pokazuje nam kako se detinjstvo može transformisati pod teretom brutalne stvarnosti. Režiser u fokusu drži Savinu promenu, njegovu tranziciju od nevinog dečaka do osobe koja polako shvata razmere straha i gubitka oko sebe. Savina emotivna reakcija na dešavanja nije burna, već tiho razorna, baš kao i sam rat.
Veliki glumački ansambl, koji pored Prpića i Klimoske čine i vodeća imena srpskog filma poput Vojina Ćetkovića i Miloša Bikovića, dodaje filmu dodatnu težinu i kredibilitet. Ćetković, u ulozi Savinog oca, prikazuje lik čoveka koji je fizički odsutan, ali čije prisustvo osećamo kroz sve kadrove – poput senke koja prati porodicu. Biković, iako ima sporadične scene, uspešno dočarava duh vremena i kontrast između onih koji su otišli i onih koji su ostali.
Film „Bauk“ traje 95 minuta i tokom tog vremena uspeva da nas uvuče u složen svet, gde su najveći izazovi kako se nositi sa stvarnošću koju ne razumeš u potpunosti. Radovanovićev film ne postavlja velika politička pitanja, niti se trudi da racionalizuje rat, već nas vodi kroz svet deteta koje samo želi da svet oko njega ponovo bude normalan. Ova duboko lična perspektiva čini „Bauk“ jednim od najmoćnijih ratnih filmova iz ugla dečije psihe.
Beogradska premijera filma zakazana je za oktobar 2024. godine, a već sada je jasno da će ovaj film zauzeti značajno mesto u srpskoj kinematografiji, kao svedočanstvo jednog od najtežih perioda novije istorije, viđenog kroz oči najmlađih.
