Širenju hrišćanstva i misionarskoj delatnosti apostola Hristovih pomoglo je i to što se njihova delatnost odvijala velikim delom u okvirima jedinstvenog carstva-Rimskog. Ova činjenica je odigrala veliku ulogu da i posle mnogih iskušenja, progona i nedaća sa kojima se hrišćanstvo suočilo od strane rimske vlasti, ipak ono postane državna religija Rimskog carstva, a car i njegovi podanici postanu nosioci Jevanđeljskih načela. To je dovelo do toga da je carstvo počelo svojatati hrišćanstvo kao nešto što samo njemu pripada, te da oni koji žive izvan granica Rimskog carstva, a koji su nazvani varvarima, treba da ostanu to što jesu-varvari. Tako se i svest rimskih hrišćana završavala na granicama Rimskog carstva.
Međutim, večna pouka Gospoda našeg Isusa Hrista: ,,Idite i naučite sve narode, krsteći ih u ime Oca i Sina i Svetoga Duha, učeći ih da drže sve što sam vam zapovedio“ (Mt. 28, 19-20) i ,,idite po svemu svijetu i proopovedajte jevanđelje svakom stvorenju (Mk. 16, 15-16) ne poznaje fizička ograničenja, državne granice, kulture i narode već nas poziva da sva tvorevina bude jedno u Hristu-Crkva Njegova, i da sve biva po volji Božjoj, a ne ljudskoj. Bog koji je iznad vremena deluje u vremenu od početka stvaranja i na mestima koja se smatraju krajem sveta, a velike istorijske promene krajem IV i početkom V veka pokazale su nam upravo to. Pod naletima novih naroda, granice Rimskog carstva nestaju i konačno se mogla ostvariti vizija blaženog Avgustina – da je Crkva obećana svim narodima. Ove kolosalne promene dovele su do kraja jedne ere kulture i civilizacije, ali seme hrišćanstva je bilo toliko duboko zasađeno da je izraslo u veličanstveno drvo pod čiju krošnju su sad mogli stati svi narodi, a time i jedno malo ostrvo na kraju sveta – drevni Erin (Irska).
O Irskoj tog vremena znamo dovoljno za formiranje slike društva i prilika. Irsko društvo se sastojalo od tuath ( pleme). Pleme je bila zajednica bliskih ljudi, koja je tvrdila da ima zajedničkog pretka, pa čak i heroja iz keltskih legendi i priča. Svaki tuath bio je kraljevina za sebe, zauzimao je određenu površinu obradivog zemljišta, okruženog planinama, koje je služilo za izdržavanje te zajednice ljudi. Osnovna zanimanja bila su zemljoradnja i stočarstvo. Na čelu zajednice bio je vođa, sa titulom kralja, i njegovo plemstvo, koje je jedino imalo pravo da poseduje zemlju, zatim slobodni ljudi koji su posedovali stoku, ali su živeli na kraljevoj zemlji, i na kraju seljaci koji su iznajmljivali zemlju i obrađivali je za sebe. Najnižu klasu su činili radnici i čuvari stoke koji nisu bili slobodni, ali su bili pripadnici plemena i imali su pravo na zaštitu, a ispod njih su bili robovi bez ikakvih prava, većinom stranci. Kraljevina je dobijala ime najčešće po ravnici ili kotlini u kojoj se nalazi. Tako je Irska bila podeljena na male kraljevine koje su često bile u sukobu jedna sa drugom. Iako razjedinjena ipak je iznad svih imala Vrhovnog kralja koji je vladao iz drevne prestonice Tare i kome su u većoj ili manjoj meri bili potčinjeni drugi kraljevi. Nosioci religijskog života su bili druidi, posle kralja najmoćnija figure, čuvari tajnog znanja i magija. Kada uzmemo sve ovo u obzir dolazak hrišćanstva na ovo izolovano ostrvo bio je Promisao Božji koji se odvijao u ljudskoj istoriji.
Irska, iako izvan rimskog uticaja, nije bila izolovana. Ono što je spajalo Irsku sa ostalim delovima Rimskog carstva bila je trgovina. Trgovina se najviše odvijala sa britanskim, galskim i španskim lukama pa je tako postojala i komunikacija sa Galijom i Španijom. Veza između Irske, Britanije, Galije i Španije postojala je zbog toga što su svi narodi koji su živeli na tim teritorijama, do najezde varvara tokom Velike seobe naroda, pripadali porodici keltskih naroda, koji su nekada naseljavali ogromna prostranstva Evrope. Galati, kojima apostol Pavle piše poslanicu, takođe su bili keltsko pleme, pa se na osnovu toga vidi o kojim prostranstvima je reč. Onoga trenutka kada Rim polako gubi uticaj i kada počinje opadanje rimske moći u Britaniji, od IV-V veka, irske lađe i irski ratni gospodari preuzimaju monopol nad trgovinom u Irskom moru. Kako Engleska ostaje bez vojnih logora legija, posebno posle 410. godine kada rimska vojska potpuno napušta Englesku, dolazi i do sve učestalijih napada irskih brodova na engleske obale, ali se i još više razvija trgovina izmeću Iraca i određenih romano-britskih gospodara, koji su snabdevali irske kraljeve novom radnom snagom u vidu robova, a njihova domaćinstva ženama. Tako su, početkom V veka, nastale mnoge kolonije britanskih robova na istočnim obalama Irske. Ti robovi su bili većinom hrišćani i preko njih je hrišćanstvo našlo svoj put u Irsku.
Ovo nije prvi slučaj da su robovi nosioci hrišćanstva među mnogobošcima. Poznato je da je prosvetitelj Gota, Ulfila, bio zarobljen u jednom gotskom napadu i da je živeo među njima, a prosvetitelji Etiopije, Edesije i Frumentije, bili su zarobljenici na abasidskom dvoru. Svi su oni iskoristili priliku i počeli samostalno da šire hrišćanstvo u sredini u kojoj su bili zarobljenici.
Pored britanskih robova, veliku ulogu u širenju hrišćanstva imali su rimsko-britanski trgovci, koji su održavali trgovačke veze sa irskim kraljevima i preko tih veza upoznali Irce sa hrišćanskim idealima. Takođe, na severu Škotske je postojala naseobina Iraca Dalrijada, a njeni stanovnici su bili upoznati sa postojanjem manastira Vajthorna, zadužbine svetog Niniana, apostola južnih Pikta. U južnom Velsu postojala je naseobina irskog plemena Desi, koji su u III veku bili proterani iz svoje kraljevine Mid, pa je moguće da su i oni bili upoznati sa hrišćanskim učenjem preko velških manastira i monaha.
Hrišćanski britanski robovi, trgovci i naselja irskih plemena u Britaniji samo su početak jednog velikog događaja koji će se zbiti tokom V veka u Irskoj. Slabljenje i lagano nestajanje rimske vlasti u Britaniji povezaće Irsku, Škotsku, Vels i zapadne obale Britanije u jedinstvenu celinu nazvanu ,,Keltski Mediteran“, a to će otvoriti vrata hrišćanstvu u Irskoj, čije će slavno krštavanje započeti dve velike ličnosti, sveti Paladije, a posebno sveti Patrik, sa pravom nazvan ravnoapostolni i prosvetitelj drevnog Erina.
