Tragedija Srba na Kosovu je suštinska posledica odgajanja generacija Albanaca na rasističkim i Srba na autošovinističkim mitovima koji su u škole na tim prostorima doneli učitelji fašističke “velike Albanije” u Drugom svetskom ratu, upozorava istoričar Igor Vukadinović, ukazujući da su iste ideje i isti ljudi, na čelu sa bivšim velikoalbanskim učiteljem Fadiljom Hodžom, pod Brozovim pokroviteljstvom, širili u Jugoslaviji.
Istoričar Vukadinović, u neobjavljenoj arhivskoj građi iz Albanije, Jugoslavije i Srbije, navodi da je mit o Dardaniji, albanskoj državi od Skoplja do Niša, danas deo obaveznog školskog programa u “Nato marioneti državi Kosovo” što ukazuje na opasne planove za budućnost, pišu Novosti.
“Fašistički režim Kraljevine Albanije tretirao je obrazovanje kao jedan od ključnih elemenata svoje politike na KiM. Stotine prosvetnih radnika iz ‘stare Albanije’ upućeno je na ovaj prostor sa ciljem učvršćivanja velikoalbanske nacionalne svesti. Sa tim zadatkom 1941. u Đakovicu dolaze učitelji Fadilj Hodža i Džavid Nimani, budući visoki jugoslovenski komunistički rukovodici i bliski Brozovi saradnici. Srpska deca na KiM su tada u dokumentima označavana kao ‘pravoslavna deca’, a vlasti su nameravale da Srbe sa okupiranih područja prevedu u ‘Albance pravoslavne veroispovesti’. Komunistička partija Jugoslavije je 1944. posle ukidanja režima ‘velike Albanije’ odlučila da zadrži učitelje iz njenog obrazovnog sistema na KiM, a od 1945. je dovedeno iz Albanije još nekoliko stotina učitelja iz fašističkog aparata. Oni su kreirali prosvetnu i kulturnu politiku na KiM u narednim decenijama”, navodi Vukadinović.
Fadilj Hodža, koji je postao najuticajniji albanski komunista u Jugoslaviji insistirao je, ističe istoričar, da Albanci iz Jugoslavije i Albanije čine “jedinstvenu naciju” i da je potrebno uskladiti termine “Šiptar”, kao naziv za pripadnika naroda i “Albanija” kao naziv za državu.
Zahtevao je da se narod koji živi u Jugoslaviji naziva “Albancima” i najavio da će se u štampi i knjigama, umesto dotadašnjeg gegskog dijalekta, kojim su govorili na Kosovu početi korišćenje jezika zasnovanog na dijalektu Toska iz Južne Albanije, otkriva Vukadinović.
Da su velikoalbanske dogme ugrađene u prištinski školski sistem svedoči knjiga Škeljzena Gašija “Istorija Kosova u školskim udžbenicima istorije Kosova, Albanije, Srbije, Crne Gore i Makedonije”.
“U nastavnim udžbenicima Kosova i Albanije se neosporno Albancima priznaje poreklo od Ilira. Udžbenici istorije na Kosovu navode da su Pelazgi bili najstarije stanovništvo Balkana, a Iliri njihovi potomci. Oni se predstavljaju kao nesporni preci Albanaca i domaće stanovništvo na prostoru Balkana, koji su nastanjivali gotovo celu teritoriju bivše Jugoslavije… Za razliku od Slovena, odnosno Srba, koji su došli u ove krajeve mnogo kasnije”, navodi Gaši.
U prištinskim udžbenicima se tvrdi da su i antičke Helene civilizovali Iliri, odnosno – Albanci.
“Grčki kolonisti koji su se smestili u ilirske krajeve zatekli su naprednu kulturu sa kojom se nisu ranije sretali i naučili su mnoge stvari od Ilira. Na ilirskom jeziku je bilo mnogo knjiga, ali nisu sačuvane zbog ratova i uništavanja”.
Gaši navodi da autori ovih teza nemaju nijedan materijalni dokaz koji bi ih potvrdio.
U prištinskim udžbenicima se negiraju helenizacija i romanizacija Ilira, a istovremeno se tvrdi da Aleksandar Makedonski, rimski imperatori Konstantin Veliki i Justinijan imaju ilirsko poreklo.
Velikoalbanska istoriografija navodi da u srednjem veku na Balkan stižu arhineprijatelji Ilira.
“Slovenska plemena naseljavaju Balkan od 550. do 700. godine i formiraju državu na teritoriji današnje Bugarske, a zatim na teritoriji naših predaka, do obale Jadrana i Jonskog mora naseljavaju se Srbi, Hrvati i Sloveni. U krajevima gde se danas nalazi Slovenija, Hrvatska, Bosna i Srbija ‘arbanaško-albansko’ stanovništvo polako iščezava pred slovenskim stanovništvom. Samo u krajevima današnje Albanije, Kosova i nekih krajeva u Makedoniji, Crnoj Gori i Grčkoj drevni albanski narod nije nestao i sačuvao je jezik, običaje i drevnu kulturu”.
U osnovnim i srednjim školama ne pominju srednjovekovnu Srbiju ili kratko tvrde da su predeli “nastanjeni Albancima zauzeti, između ostalog, i od strane srpske države”.
“Udžbenici na Kosovu se usredsređuju samo na srpsku vladavinu pod kraljem Stefanom Dušanom… Kralj Dušan je zauzeo celu Albaniju i najveći deo Balkana… Na zauzetim zemljama uspostavio je svoju administraciju i podigao srpsku crkvu na nivo patrijaršije, čiji je centar bio u Peći. Srpski osvajači su tlačili i sprovodili oštru ekonomsku, društvenu i versku diskriminaciju Albanaca, ali uprkos tim teškoćama Albanci su sačuvali svoje biće, čak su povremeno su dizali i ustanke… Albanski otpor je naišao na podršku i evropskih zemalja, čak su rimske pape reagovale ne samo protiv nasilnog konvertiranja katoličkih Albanaca u pravoslavne, već i protiv tlačenja”, navodi Gaši.
Prištinski đaci uče da su se Albanci borili protiv okupatora Osmanlija “koji im nisu dozvoljavali otvaranje škola i obrazovanje na svom jeziku”, ali navode da su prave nevolje došle tek sa oslobođenjem od Turaka.
“Srpska vojska je okupirala Kosovo oktobra 1912. i krenula na ostale delove severne i srednje Albanije. Okupacija od strane vojski susednih država bila je praćena terorističkim i krvničkim postupcima protiv albanskog stanovništva… Grčka, Srbija i Crna Gora su ušle na albansku teritoriju. Evropske države su na Ambasadorskoj konferenciji u Londonu 1912-1913. donele odluku o rasparčavanju albanskih teritorija, dajući mnoge albanske krajeve susednim državama, gde su uključene i Kosovo i Čamerija (u Grčkoj)”, navodi Gaši.
Zbog toga su, logično, Albanci 1941. raširenih ruku okupatore koji su im omogućili da stvore neistorijsku državu Veliku Albaniju i izvedu “pravedno” etničko čišćenje i asimilaciju Srba na Kosovu, čiju reprizu gledamo od Nato agresije 1999. do danas.
“Udžbenici na Kosovu, u Albaniji i Makedoniji tvrde da su se Albanci protivili fašističkoj okupaciji na Kosovu, iako su je u početku dočekali kao oslobađanje i spas od srpskog ropstva, i dodaju da je ujedinjenje najvećeg dela Kosova sa Albanijom, bez obzira na to što je to ostvareno od strane italijanskih osvajača, imao pozitivan uticaj među Albancima”, ističe Gaši.
Jedan od kosovskih udžbenika sadrži i posebnu nastavnu jedinicu pod naslovom “Moja domovina u davnini – Dardanija”, koja ima za cilj da izdvoji identitet Kosova i u antičko doba.
Dardanija, navodi se, prostirala se na današnjoj teritoriji Kosova i okolnih krajeva, uključujući i gradove Niš i Skoplje. Dardanija se predstavlja kao jedna od najsnažnijih država u to vreme, ne samo među ilirskim kraljevstvima, već i šire, ukazuje Gaši.
