Vuk Branković, jedna od najkontroverznijih i najtragičnijih figura srpske srednjovekovne istorije, ostaje upamćen kao čovek čija je sudbina isprepletena sa legendom o Kosovskom boju i njegovim posledicama. Rođen sredinom 14. veka, Vuk je pripadao moćnoj porodici Brankovića, koja je igrala značajnu ulogu u političkom i društvenom životu srednjovekovne Srbije. Iako je njegovo ime nerazdvojno povezano sa optužbama za izdaju na Kosovu 1389. godine, istorijska istina o njegovoj ulozi ostaje predmet debata među istoričarima i književnicima.
Vuk Branković bio je zet kneza Lazara, jednog od najvećih vladara srednjovekovne Srbije, oženivši se njegovom ćerkom Mara. Ovaj brak učvrstio je njegovu poziciju na dvoru i osigurao mu uticaj u državnim poslovima. Međutim, nakon Kosovskog boja, u kome je knez Lazar izgubio život, Vuk je optužen za izdaju. Prema narodnoj tradiciji i književnim delima, on je navodno povukao svoje trupe sa bojnog polja, što je doprinelo porazu srpske vojske. Ova optužba, koja je prvenstveno zabeležena u usmenim predanjima i kasnijim književnim obradama, nije potvrđena u savremenim istorijskim izvorima.
Nakon Kosovskog boja, Vuk Branković nastavio je da vlada svojim posedima, koji su obuhvatali teritorije današnje južne Srbije, Kosova i severne Makedonije. Međutim, njegova vlast bila je ugrožena kako od unutrašnjih sukoba, tako i od spoljnih pretnji, posebno od strane Osmanskog carstva. Godine 1396, Turci su ga zarobili i odveli u zarobljeništvo, gde je i umro 1397. godine. Njegova smrt označila je kraj moći porodice Branković, čiji su posedi kasnije pripojeni Osmanskom carstvu.
Iako je Vuk Branković u srpskoj narodnoj tradiciji često prikazivan kao negativac, njegova istorijska uloga je mnogo složenija. Moderna istoriografija ukazuje na to da su optužbe za izdaju verovatno nastale kao posledica političkih sukoba i rivalstva među srpskom vlastelom nakon Kosovskog boja. Vuk je, zapravo, bio jedan od poslednjih srpskih velikaša koji je pružao otpor Osmanlijama, a njegova tragična sudbina simbolizuje kraj jedne epohe i početak nove, turske dominacije na Balkanu.
Vuk Branković ostaje značajna figura ne samo zbog svoje istorijske uloge, već i zbog toga što je inspirisao brojne književne i umetničke obrade. Njegov lik pojavljuje se u narodnim pesmama, delima srpskih književnika poput Njegoša i Andrića, a njegova sudbina služi kao podsećanje na složenost srednjovekovne politike i tragične posledice Kosovskog boja. Iako je njevo ime ostalo obeleženo optužbama, Vuk Branković je i dalje simbol jedne burne epohe koja je oblikovala srpsku istoriju i identitet.
